Uit de oude Doos ; Dit is het

.



Dit is het.

Ben je onderweg naar wat anders?

Iets beters, mooiers, liefdevollers, zorgelozers?

Een andere plek, een andere tijd?

En... Heb je dat allemaal zelf bedacht?

Of is dat jou aangepraat?

En hoe moet jij dat allemaal bereiken?

Dan vergeet je dit moment.

Het enige moment waar je werkelijk levend leeft...

Hier, Nu is alles wat er is.

Alles wat was en alles hoe het zou moeten zijn,

zijn allemaal een kwestie van denken,

Beelden in je hoofd, herinneringen in woorden.

Dit..Nu, het Huidig Moment, is totaal wat er is

Waarnemer en waargenomene zijn één

Krishnamurti sprak er een leven lang over

Maar niemand die het begreep.

Hij bedoelde dat je dit letterlijk moest nemen,

Niet denken dat hier nog iets achter zit, want ook dat is dus weer denken.

Belangrijk is het om valse denkbeelden te doorzien

Maar schep er geen veilig heenkomen door.

Dat is er wel, maar ook dat is weer totaal één met wat je nu ervaart

Gewoon hier zittend achter de pc en dit lezend in jouw kamer of kantoor,

De totaliteit van Alles is er alleen Nu, op dit precieze moment

Tenzij je er over na gaat denken….

* * *

p.s. En ook dàn is alles exact wat het is. De laatste zin is uiteraard van 'Sailor' Bob. Maar lang voor hem was dit ook al ingezien....

.

Nu - Het Vervolg

Nu - vervolg

Uitzicht...eigen foto

 (advies; lees voor verdere uitleg het vorige stuk Nu)

Ik had gisteren een bezoekster die graag met mij wilde praten over deze blog, aangezien zij heel veel herkende in wat ik allemaal geschreven heb. Al snel bleek dat wij inderdaad op een zelfde spoor zaten en dat wij maar weinig mensen spreken over onze queeste. Al weet ik dat ik door de bezoekerscijfers van mijn blog heel wat mensen heb bereikt, die echter zelden reageren sinds ik de openbare reacties had uitgeschakeld. Maar je kan mij altijd mailen en eventueel daarna bellen.

Zo tegen het einde van het zeer open en geanimeerde gesprek vroeg ik haar of zij ook niet een gevoel had dat zij van ‘binnen’ gedurende haar leven eigenlijk altijd het zelfde bleef, ofwel aanvoelde en voelt. Een soort van steady state dus. Ja, dat had zij ook. En ‚dat‘ ongeacht wat er in haar leven allemaal heeft plaatsgevonden.

Voor mij is het al een tijd helder geweest dat in mij een blijvende en onveranderlijke ‚aanwezigheid‘ was en is. Of ik nu 19 of 60 was, het maakte niet uit hoe ik van binnen aanvoelde, zelfs wanneer de stemmingen behoorlijk konden verschillen.

En dat onveranderlijke gevoel kan eigenlijk niet precies gelokaliseerd of gevoeld worden. 'Je' kan er niet bij. Net als dát wat het ‚Ik Ben‘ kan realiseren, maar het niet 'als ding' kan waarnemen. Het is het zelfde noumenon. Het enige en onkenbare subject. En daarmee is het een teken dat waar wij naar zoeken (of gezocht hebben) altijd al aanwezig was en dus is. Het is het conceptloze 'Ik' of  'Ik Ben' vanaf het eerste moment van bewust worden in jouw leven tot heden. Ik besta en ik weet dat ik besta. Tijdloos en derhalve losstaand van de bewegingen van de imaginaire tijd. Daar zijn geen concepten voor nodig. Het IS.

Verder in ons gesprek besefte ik voor de zoveelste keer dat al het zoeken naar zelfrealisatie je feitelijk nooit naar het tijdloze kan brengen. Dat tijdloze is al de kern van ons wezen. Dat-wat-ziet is gelijk aan het tijdloze Heden of Nu, waarbij welk concept je er ook voor kan bedenken geen enkele invloed heeft op dat-wat-het-is. Verleden en toekomst zijn één gedachten stroom welke alleen op Dit Moment door het Tijdloze Zien 'gelezen' kan worden.
 
Elk zoeken start vanuit een iemand welke streeft naar een gewenst doel, creëert onmiddellijk het idee van tijd en suggereert een vinden van de gewenste vorm en brengt je onmiddellijk weer in dualiteit. En al die stappen vereisen het gebruik van taal! De (mede)schepper van tijd en ruimte.

 

* * *

Wie zei ook weer: Waar twee (of drie) bijeen zijn in de naam van ..... zal Deze aanwezig zijn.

Zo voelde ons gesprek dus aan.

Voor mij betekende ooit het einde van de laatste illusies van een zoektocht. Wat vormloos en tijdloos is kan je - als een persoon - nooit ‚vinden‘. Onmogelijk.

Je kan dat alleen maar in essentie Zijn en dat ben je al als die steady state.

Het Zien (of Zijn) kan nooit gezien worden. Je bent het.

En nogmaals; geen concept kan dat vastleggen.

Rob

NU! - bewerking van een oudere bijdrage.

Is er wel een Heden of Nu tussen verleden en toekomst?
Eigen tekening R. Ek

Eén van de belangrijkste begrippen in hedendaagse (het is altijd vandaag...) spirituele kringen is - mede dankzij Eckhart Tolle - het eeuwenoude begrip Nu geworden (of is dat inmiddels al weer vervangen door een nieuw modeconcept: mindfullness....nowness dus en geen overvolle mind). Er bestaan veel misverstanden over het begrip Nu, aangezien er verschillende opvattingen aan ten grondslag liggen. Mensen maken ruzie over begrippen en hebben vaak niet door dat zij elk uitgaan van verschillende betekenissen.

Menig bekend leraar of guru maakt dat nog eens extra ingewikkeld door zelf lustig te variëren met de betekenissen die hij/zij aan de gehanteerde kernbegrippen toewijst. Onder meer Sri Nisargadatta of -op een ander gebied - C.G. Jung zijn daar berucht om. De eerste deed dat expres teneinde de 'mind', het denken, van zijn toehoorders geen enkele kans te geven zich te hechten aan begrippen. De tweede kreeg steeds nieuwe inzichten, maar behield meestal de zelfde termen. Je moest dus alles van hem lezen om pas na de laatste door hem geschreven tekst zekerheid te hebben.

Laten wij nu (ha!) eens kijken naar een veelgebruikt begrip als 'Nu' op deze blog.

Nu, is voor mij geen tijdsaanduiding. Het zit niet als een stilgezet moment ingeklemd tussen verleden en toekomst. De pijl in de tekening boven probeert zich er tussen te dringen, maar dat lukt niet. Tenslotte waar zijn de grenzen tussen verleden en nu, en tussen nu en straks? Er is een continue beweging van verleden naar het idee van toekomst. En dat wordt louter Nu gezien. Je kan niet anders. Je kan niet daar-net zien. Of nu zien wat straks gebeurt. In feite is het ontdekken van Nu de ontdekking dat er in werkelijkheid helemaal geen tijd bestaat en dat er niemand is die dat tijdloze dus kan waarnemen. Het is altijd Nu. En dat blijk je dus zelf te zijn.

Vaak heeft men het over 'het' Nu. Nu is geen 'het', geen ding dat af te grenzen is van andere vormen. 'Nu' lijkt op een tijdsaanduiding: 'Nu' raak ik je aan, en nu is dat al weer een herinnering. Nu is de herinnering al weer een herinnering. De verwachting van een volgende aanraking kan wèl of niet ingelost worden. Dat weet je nooit. Een prognose van de toekomst is altijd voorwaardelijk. Maar je realiseert je die mogelijkheid enkel Nu. Elke gedachte laat zich Nu kennen en is Nu alweer verleden.En de knipoog is ook Nu. Maar alles wat er net was is Nu weer weg of anders.

Maar is dit niet het Nu als tijd? En wie heeft weet van bovenstaande conclusies? Wie is altijd aanwezig op alle momenten die wij dan Nu noemen?

Wordt het begrip niet aan het verkeerde element geplakt?

Het begrip 'Nu' heeft mijn inziens geen betrekking op een begrip in tijd, of op één of meerdere gebeurtenissen die op dit moment plaats vinden. Nu is het zuivere -niet wilsmatige- waarnemen ofwel het onveranderlijke bewustzijn waarin de waarnemingen doelloos gedaan worden. De waargenomen gebeurtenissen stromen ogenschijnlijk aan ons voorbij, soms met een nauwelijks bij te houden snelheid. Zo lijkt het. Niets is blijvend, niets staat vast. Alles wat vorm heeft (of lijkt te hebben) heeft het denken nodig om er in te kunnen bestaan. Alle vorm is in feite herinnering of verwachting. Denken dus. En dat vormt het Geheugen. Een bak vol met concepten en daaraan gerelateerde herinneringen.

Alleen bewustzijn, in de betekenis van zien/kennen/waarnemen/gewaarzijn/zijn is onveranderlijk en moeiteloos aanwezig. 'Je' -als de imaginaire persoon- hoeft er niets voor te doen. Er zijn zelfs geen begrippen voor nodig om te weten dat je er -als bewustzijn- bent. Je weet dat je weet, omdat je dat (woordeloos, intuïtief) weet. Er bestaat hier geen tijd. Er is dus ook geen weg naar 'het Nu.' Het is geen 'staat', geen ding, geen hoedanigheid, die je via allerlei methoden kan aanleren of verwerven.

Het kan niet als een 'iets' gevonden worden. Je bent het en wat je bent kan met geen mogelijkheid verklaard worden. Het is niet-iets. Je kan er dus ook niet uit raken.

Er is derhalve geen één van de vele aangeboden cursussen nodig om je naar het Nu toe te brengen en je er in te houden. Laat staan om het Nu leuker of mooier en succesvoller te maken. Dan heeft men het over de waargenomen gebeurtenissen die aan jouw geestesoog (Nu dus) voorbij trekken. De cursussen vinden plaats in de illusie van tijd en ruimte. Je kan er dus ook niet voor kiezen om hen wel of niet te doen.

Jij, als Nu, bent altijd de stille waarnemer van de voortdurende stroom van ervaringen.

Zoeken er naar betekent je er van afkeren, al is dat zelfs een niet passend beeld. Jij, als Nu, die jij in wezen bent, zal alle zoekactiviteiten automatisch waarnemen. Alles verschijnt in het conceptloze 'Ik-ben' waaraan o.m. het woord 'Nu' is gehecht. Het benoemen er van verandert niets aan wat je bent. Alleen is er de illusie van Nu (ik) als een 'iets' ontstaan.

Dat te doorzien is feitelijk voldoende. Je bent niet te doener, maar de bewuste tegenwoordigheid (die zelfs geen concepten vereist om te worden gerealiseerd) zelf, dus er kan niets meer gedaan te worden om jezelf - jouw Zelf - te worden.

Rob

p.s. Eigenlijk zijn alle concepten onzin, want ontoereikend. Er zijn heel veel zenmeesters geweest die hun leven bleven hameren om je na het bovenbeschreven inzicht te blijven inspannen om de diepste graad van Verlichting te realiseren. Andere meesters, als een Lin-Chi (Rinzai) en Huang Po bleven er op hameren dat er niets te doen viel, anders dan de aandacht te houden op dat-wat-is. Niets kan wat mij betreft 'dieper' of 'nog fundamenteler' zijn dan je al als zuiver onbevlekt bewustzijn bent. Maar het kan nooit een ervaring zijn van een 'iets' of 'iemand.'  De proef op de som is altijd bij grote ervaringen te realiseren wie of wat het is die dat ziet. Je blijft jezelf een mysterie.

Uit de oude doos (2006) MU!

MU!

Het wordt steeds lastiger met woorden aan te geven waarom het hier draait. Geheimtaal is nauwelijks te vermijden, maar ook die taal is onvolledig. Iets anders dan ons denken zal er iets in moeten herkennen.

Een voorbeeld: “Nu is nu, maar is nooit nu”.

Een tweede voorbeeld: Het beroemde MU uit de zenkoan, waarin een monnik de meester vraagt ”Heeft een hond boeddha-natuur? “Zenmeester Joshu riep als antwoord: “MU!” Dat betekent zoiets als: Niets. Niet iets, geen niet-iets. De ontkenning die ontkend wordt, want werkelijkheid ligt buiten ontkenning van de ontkenning en de ontkenning van welke conceptuele aanduiding dan ook..

Mu is wat je bent. Ken je –uit directe ervaring- één deeltje, ken je alles.

Dus het had ook een ander antwoord kunnen zijn. Niets is ongescheiden. Het woord doet er niet toe. Dit soort zinnen en kreten hanteert Zen om de onmogelijkheid aan te geven dat woorden de werkelijkheid kunnen beschrijven, laat staan de werkelijkheid te creëren.

In onze wanhoop gebruiken wij heel wat varianten (ik laat de hoofdletters maar weg): nu, zijn, ik-ik, zelf, het, dat, christus-bewustzijn, boeddha-bewustzijn, de ene, en ga zo maar door. En dat in alle bestaande talen op de wereld.

Vóór die taal is er conceptloze, vormloze en ongeconditioneerde intelligentie. Het is die intelligentie die op (voor mensen) onnavolgbare wijze de hele natuur vorm geeft en dat doet middels onvoorstelbare astronomische getallen.

Niets in die te ervaren wereld staat ooit stil. Alles is continu in beweging. Niets valt vast te pakken. Wij zien geen dingen, wij zien enkel processen.

De mens is een integraal deel van die natuur en kan als deel nooit het geheel verklaren.

Nu is dus nooit te duiden, te herkennen of te verklaren. Wij zijn (het) Nu. Wij kunnen het alleen maar zijn. Wij kunnen onze bron nooit kennen. Voor het zien er van zouden ‘wij’ uit onszelf moeten stappen, en wat wij dan te zien krijgen kan dan nooit de essentie zijn. Wij zien dingen, schijngestalten. En zelf zijn wij inmiddels verdeeld....

In de kern zijn wij (als aanwezigheid) het Zelf, en wat wij als onze persoon en ons lichaam beschouwen blijken bij nadere bestudering slechts ervaren objecten in ‘ons’ Nu te zijn.

Wat kunnen wij verder doen? Het object kan niet zelfstandig denken, want het wordt allemaal gezien door wat wij werkelijk zijn. Het zien….

Het Zien kunnen wij dus nooit en nooit kennen aangezien wij dat zelf zijn. Dit is de grens. “Gij die hier binnen treedt laat alle hoop (op een verklaring) maar varen.”

Geen woord -hoe heilig dan ook- kan de werkelijkheid feitelijk weergeven of verklaren. Vergeet alle kennis.

Wij zullen ons er bij moeten neer leggen dat er niets te verklaren valt. Maar wij kunnen elkaar wel helpen om elkaar tot die laatste woordengrens te brengen.

Dan is alleen nog maar de weg van de directe ervaring. Of een stille langdurige weg van meditatie of keuzeloos gewaarzijn, of de radicale weg van het onverwachte, waar Zen zijn Meesters heeft gevonden. Met één klap moet je in het ongedeelde moment komen. De enige feitelijk werkelijkheid van de werkelijkheid van het eenvoudige alledaagse moment Nu (welke nooit ooit of straks kan zijn).

Daarna valt elke illusie (van het denken) in duigen. De intuïtie neemt het van het denken over.

Van zelf ontplooit zich dan de Stilte, die altijd al ‘onder’ ons lawaai van de dag aanwezig is en het Leven kan zich ongefilterd als ons ontplooien.

Gevaarlijke begrippen (een 4e Update)

Gevaarlijke begrippen zijn gevaarlijk omdat zij gauw misleidend zijn. Zij lijken een waarheid te vertegenwoordigen, spiritueel inzicht te vertegenwoordigen, maar zij leiden meestal tot verwarring. De Waarheid is nooit een begrip. Maar wij worden bijna doodgegooid met begrippen en hun tegenstrijdige betekenissen. Oorlogen zijn en worden er om gevoerd.

Ik ben hier ooit gestart -als experiment- met een rubriekje dat zich langzaam kan uitbreiden.

Ik
Suggereert dat er een afgescheiden, te koesteren identiteit bestaat. Waar een 'ik' is moet derhalve ook een ander zijn. Wanneer er een 'ik' is moet er wel verdeeldheid zijn. Maar er is alleen Eenheid en dat is Gewaar-zijn. In Gewaarzijn zijn degene die ziet, het zien en dat wat gezien wordt één en het zelfde. Kijk zorgvuldig waar dat 'ik-dat-ziet' zich bevindt. Je stuit voortdurend op objecten, gedachten, emoties en lichaamservaringen. er is geen vast stabiel centrum te vinden. Jouw wezenlijke natuur kan nooit een object zijn. Wie ziet?? Het maakt nooit deel uit van de duale wereld. Je krijgt nooit te zien wie ziet…… In het zien ben je al wat je bent.

Hebben wij het met onze ik-ervaring dan altijd mis gehad? Ja en nee. Het ja, hebben wij net besproken. Nee, omdat het 'ik'-gevoel in feite het Ik van het Ik-Ben is. Bewustzijn dat zich bewust is van zichzelf. Dat Ik-Ben is de oorzaak van het ervaren ik en de ervaren wereld. Het Ik-Ben is niet het ultieme Zijn. Dat is Dat wat gewaar is van het Ik Ben.

Individu
De meeste mensen beschouwen zich nog als een individu, als een zelfstandig opererende eenheid goed afgescheiden van de rest van de mensheid. Het begrip individu is afkomstig van het woord in-divide, ondeelbaar. Ongescheiden. Zoals onze lichamen vrijwel identiek zijn (dus een gemeenschappelijke grond moeten hebben) geldt dat ook voor ons bewustzijn en denken. De persoon is niet zelfstandig en afgescheiden. Het begrip persoon is afgeleid van het Griekse Persona, het masker dat Griekse toneelspelers droegen. Het Gemeenschappelijke tooit zijn manifestatie met vele maskers, maar het blijft het Ene in manifestatie.

Mijzelf
John Wheeler zegt op zijn website in mijn ruwe vertaling dan ook zoiets als: "De erkenning van een ‘mijzelf’ houdt de aanname in dat ik afgescheiden en apart sta van bewustzijn. Ik geloof dan in een doener, vertegenwoordiger, denker, genieter e.d. Dit is een foutieve aanname omdat er niet zo’n onafhankelijk wezen te ontdekken valt door ons.” Hoe goed wij ook kijken, voeg ik daar aan toe. En zien wij uiteindelijk iets, dan worden wij keer op keer weer teruggeworpen op het feit dat wij zonder dat kennen, dat weten, dat zien, kortom zonder bewustzijn heel deze problematiek niet eens konden overdenken. Wij bestonden dan niet eens. Een intelligente schepping die onkenbaar is, is ondenkbaar!

Het is eigenlijk onvoorstelbaar dat de meeste spirituele zoekers er zo lang van uit zijn gegaan dat wij bewustzijn hebben ( ik zie, ik voel, ik ruik etc) en nooit werkelijk hebben ingezien dat wij bewustzijn zijn!! Gewoon dit eenvoudige feit van er-zijn. Er waren teveel misleidingen op dit pad die ons afgeleid hebben van ons simpele zijn van wat is.

Ontwaken
Dat doe je elke ochtend of overdag na een hazenslaapje. Spiritueel ontwaken zou suggereren dat er een 'staat' zou zijn, die er voor het wakker worden nog niet was. Dit is een misverstand. Het was er al, alleen de denker, jouw geheugen was gericht op het verwerven van ervaringen uiteindelijk uitmondend in de Ervaring van de Ervaringen. Maar het Onveranderlijke, het Onkenbare, het Aanwezig zijn is er elk moment van de dag, elk moment van 'jouw' leven. In wezen is er alleen inzicht dat je het Onveranderlijke zelf bent, als het Zien van jou en de wereld

Verlichting
Suggereert dat er een Staat is met prachtige gevoelens en verbondenheden, die je nu nog niet hebt, maar wèl -door veel je best te doen- kan verwerven. Het streven naar verlichting houdt je echter in tijd en ruimte. Je wil iets hebben of ervaren wat je nu nog niet denkt te hebben.....een diploma van zelfverwerkelijking! Dat willen hebben brengt je in tijd. Je verwerpt het heden, omdat je dat te weinig geluk brengt en je denkt dat geluk in de toekomst te kunnen verwerven. En dit opent de doos van Pandora, want er is een lange rij lieden, die op je staan te wachten om jou dat geluk te bezorgen. Maar je zoekt als het 'eindige' datgene wat oneindig is. Het 'gevolg' wil zijn eigen Oorzaak worden....

Het geloof in de persoon, in het eigen 'ik', is het tweede probleem. Wat de persoon ook verwerft, het is nooit wat je bent. Het is een aanvulling op al die andere geobserveerde eigenschappen. Nu -Aanwezigheid/Kennen/Bewustzijn- is al wat je bent. Je bent datgene wat moeiteloos vooraf gaat aan alle gedachten, gevoelens en kennis.

Bliss
Is een piek-ervaring, die nagestreefd wordt omdat het als bewijs geldt voor het gerealiseerd hebben van verlichting. En het is lekker om mee te maken. Maar alles wat de persoon ervaart is per definitie kenbaar en tijdelijk. De zogenaamde persoon is kenbaar en tijdelijk. Het is een object van het zien en is dus nooit wat je wezenlijk bent. Zodra je bliss ervaart, vraag jezelf dan af wie het ervaart en wanneer de bliss weg is, ben jij dan ook weg????

Het oorspronkelijk begrip komt van "sat-chit-ananda" ofwel "bestaan-bewustzijn-bliss". Dit is wat je bent. Nisargadatta zei daarover: Bestaan is zijn, bewustzijn is kennen en bliss is 'loving to be'. Je wil graag bestaan en je zal er alles voor doen om in leven te blijven. In deze uitleg wordt de term niet verbonden met hemelse, liefdevolle, gelukzalige gevoelens, die als ijkpunt zouden moeten gelden voor jouw spirituele staat.

Vragen
Zodra er een vraag is, is er een vragensteller. De vragensteller is een tijdelijk referentiepunt, dat slechts kan bestaan bij gratie van 'zijn' bron. De persoon (= de combinatie lichaam, denken en voelen) kan niet bestaan zonder zijn wezenlijke oorzaak. De vraag gaat vrijwel altijd over hoe je deze bron kan bereiken. Die bron kan je niet bereiken. Je bent die al. Dat kan je je realiseren door alles wat zichtbaar en ervaarbaar is, te doorzien als object van het Zien. En het Zien is wat je wezenlijk bent. Wanneer er geen vraag is, is er geen vragensteller, er is alleen onmiddellijke (=zonder intermediair) aanwezigheid.

Guru
Iemand die zich opwerpt als guru suggereert hoger en verder te zijn dan normale stervelingen. Of betrokkene snapt het niet of hij/zij licht de zaak op. Wanneer nondualiteit is begrepen, is het zonneklaar dat guru en leerling beide Eenheid zelf zijn in manifestatie. De wezenlijke natuur van beiden is Onkenbare Eenheid. Niemand kan verder komen dan dit onkenbare Niets. Waar verschillen optreden is in het waargenomene. Echte guru's weten dat en zullen dat feit steeds benadrukken.

Kennis
Kennis in de vorm van het verzamelen van boeken, uitspraken, anekdotes, aanwijzingen, methodieken etc. is weinig zinvol op het spirituele pad. Wanneer je eenmaal de vinger hebt gevolgd die naar de maan wijst -dus hebt ingezien dat je ware aard het onkenbare, onbereikbare en ongrijpbare Niets is, het Niet Iets, Leegte- dan blijft er weinig te melden over... Dus prat gaan op kennis is slechts het prat gaan op onwetendheid. Werkelijk inzicht is weten dat je niets weet en dat er niemand is die wat weten kan.

Vrije wil
Wie heeft een vrije wil? Er is geen zelfstandige entiteit, die wij ‘ik’ mogen noemen. Er is geen 'ik' dat aan het roer staat van zijn leven. Zoek dit zelfstandige ‘ik-centrum’ maar eens op! Je -als het Kennen- zal op louter ‘verschijningen’ stuiten. Objecten. Alleen het zien blijft ongezien. En dat is wat je dus wel moet zijn... Maar dat zien is niet een iemand. Dus, wanneer er een verlangen is, is er verlangen, maar niemand die ergens naar verlangt. Er is (zien van) handelen, maar niemand die handelt.

Nu
Nu is geen moment in tijd, gelegen tussen verleden en toekomst. Verleden en toekomst zijn louter resultaten van denken in de vorm van herinneringen en verwachtingen. Het is domweg altijd Nu. Nu is wat je bent. Nu is niet iets. Is geen ding of eigenschap. Je kan er niet uit en je kan er niet in, want het is wat je altijd bent. Oefeningen om in het Nu te komen zijn dus klinkklare onzin. Je kan alleen inzien dat nu altijd Nu is, en dat het op dit stukje van de zin nog steeds Nu is, dat het altijd Nu is. Het kan niet anders dan Nu zijn. Alleen de verschijnselen lijken aan jou (Nu) voorbij te trekken, wat komt dat gaat, maar Nu blijft altijd Nu. Alles verandert, maar jij als Nu nooit.

Meditatie
Meditatie is -in woorden van Nisargadatta-een te zijn met Dat wat ons doet beseffen te bestaan. Er is geen weg naar een gewenst staat. Het is een verblijven in Dat wat je al die tijd al bent. Je kan niet proberen je zelf te worden, want je bent al dat Zelf. Meditatie is dus geen beweging, geen weg ergens heen.

Zelfbewustzijn
Er wordt gezegd dat bewustzijn zich bewust is van zichzelf. Maar het Zelf is onkenbaar. Het is geen ding, geen verschijnsel. Gewaarzijn is nondualiteit. "Een en geen twee." Het is niet iets, het is niets. Maar zonder ook maar enig woord te behoeven gebruiken is er weten van zijn. Er hoeft derhalve geen vuurwerk te ontploffen om dit te beseffen. Omdat bewustzijn is wat je in essentie altijd bent, kan je dus niet oefenen om bewust te worden. Je kan alleen proberen de radio af te zetten om de geur van stilte te ervaren. Nooit die absolute stilte zelf, dat is onmogelijk, want het zelf kan zichzelf niet ervaren.

Non-duaal handelen(....)
Ik zie soms lieden die beweren -of subtieler: laten doorschemeren- dat zij na zelfrealisatie gebruik kunnen maken van hun realisatie in het dagelijks leven. Zij ontwikkelen dan cursussen voor non-duaal leiderschap of bedrijven non-duale therapie. Het is allemaal onzin.
Non-dualiteit is een begrip dat duidt op het Absolute, op het conceptloze, onkenbare Mysterie van 'ons' Wezen. Nondualiteit is niet van deze wereld, het is Een en Niet-Twee. Het is ongrijpbaar. Er kan niets buiten staan dat Het kan observeren en beoordelen. Wij zijn het in wezen zelf, maar wij kunnen niet in ons Zelf terugkijken. Er bestaat geen apart bewustzijn om Bewustzijn te vinden. Alles is Bewustzijn (en niet het woord...). Er is dus in feite geen apart 'ik' en zijn Bron. Alles is Een. Het is dus ook geen Gereedschap om het ervaren leven naar 'jouw' hand te kunnen zetten of 'jou' te verheffen boven jouw medemens.

Begrippen
Begrippen zijn nooit wat zij aangeven. De werkelijkheid is nooit in woorden te vatten. Wij hechten te veel waarde aan woorden, zeker wanneer wij het hebben over wat wij zelf zijn, waar wij vandaan komen en waar wij naar toe gaan. Ons lichaam en de ons omringende natuur doen het allemaal probleemloos zonder woorden, trouwens ook wanneer het mis gaat. Woorden kunnen alleen maar verwijzen naar iets wat er is, maar wat niet te omschrijven is. Zodra de 'Weg' verstandelijk begrepen is, moeten de woorden en hun constructies rigoureus verlaten worden. Het laatste woord dat wij nog kunnen bespreken (maar meer ook niet) is Leegte of Niets

Leegte, Niets
Leegte of het Niets of het Ongeborene zijn allemaal redelijk neutrale begrippen om het onkenbare zijn te omschrijven. Maar het is een zinloze oefening. Het denken weet er geen raad mee, omdat het denken zijn eigen bron niet kan doorgronden. Bewustzijn is pas mogelijk door het gewaarworden van verschillen tussen licht-donker, goed-kwaad, stilte-geluid etc. Dat wat nooit verandert kan geen object zijn van denken.
Eigenlijk kan je alleen omschrijven wat het niet is. Niet dit en niet dat. Niets wat je waar kan nemen. Er valt dus helemaal niets over te zeggen. Het wordt ook wel Licht genoemd of Ruimte, maar die begrippen hebben niets te maken met zichtbaar licht of ervaarbare ruimte. Of er is Niets of er is beweging en vorm. En die laatsten zijn duaal en slechts tijdelijk van aard.

Wij hebben het dus over iets dat totaal ontoegankelijk is voor alle menselijke begrijpen en streven. Dus er valt ook niets over de werking er van te zeggen en er valt dus ook geen enkele winst mee te behalen.

En hier uit volgt de paradox van ons bestaan, zoals Nisargadatta dat zo mooi verwoordde: "Al datgene wat je kent als jezelf, bèn je niet en dàt wat je niet, nooit, kan kennen -maar dat wat wel Nu deze zin leest- is nu exact wat je wèl bent."Meer valt er niet te weten, te begrijpen of te doen. Verder kan je als 'je' niet komen. De Weg gaat tot hier. Je hebt (je als het) niets gevonden. Het zien..dat ben je! De zoektocht is ten einde. Voor de rest gaat het leven Nu zoals het gaat want er is geen 'jij' die het doet....

Noumenon (nieuw)

Grieks voor 'dat wat aan het verstand verschijnt' of 'door het verstand gedacht wordt', het tegengestelde van phainomenon, 'dat wat aan de zintuigen verschijnt' (ofwel fenomeen). Een begrip bijvoorbeeld waaraan geen voorwerp beantwoordt is een noumenon. Een 'waarde' is zoiets

In de antieke filosofie werd de noumenale wereld gelijkgesteld met de wereld van de ideeën die alleen door de filosofische geest gekend konden worden. Daarmee in tegenstelling stond de wereld van de fenomenen, die werd gelijkgesteld met de wereld van de zintuiglijke werkelijkheid, bekend bij de ongeletterde geest. De moderne filosofie ontkent over het algemeen de mogelijkheid van kennis die onafhankelijk is van de zintuigen. Immanuel Kant gaf van dit standpunt de klassieke versie, die zegt dat de noumenale wereld kan bestaan​​, maar volkomen onkenbaar is voor de mens. In de kantiaanse filosofie wordt het onkenbare noumenon soms gekoppeld aan het onkenbare "Ding an sich". (bron: Winkler Prins)

Noumenon, plural Noumena, in the philosophy of Immanuel Kant, the thing-in-itself (das Ding an sich) as opposed to what Kant called the phenomenon—the thing as it appears to an observer. Though the noumenal holds the contents of the intelligible world, Kant claimed that man’s speculative reason can only know phenomena and can never penetrate to the noumenon. Man, however, is not altogether excluded from the noumenal because practical reason—i.e., the capacity for acting as a moral agent—makes no sense unless a noumenal world is postulated in which freedom, God, and immortality abide.

The relationship of noumenon to phenomenon in Kant’s philosophy has engaged philosophers for nearly two centuries, and some have judged his passages on these topics to be irreconcilable. Kant’s immediate successors in German Idealism in fact rejected the noumenal as having no existence for man’s intelligence. Kant, however, felt that he had precluded this rejection by his refutation of Idealism, and he persisted in defending the absolute reality of the noumenal, arguing that the phenomenal world is an expression of power and that the source from which this power comes can only be the noumenal world beyond.

Written By: The Editors of Encyclopaedia Britannica

Foto © www.minipunks.com

Niets kan je alleen ontdekken wanneer er niets gedaan wordt.......door niemand (uit de oude doos en enigszins bewerkt)

In een interview - gemaakt door Kicken en Smit - zei de Amerikaanse Advaita leraar Wayne Liquorman dat “de fout die de meeste zoekers (moeten…r.e.) maken, is dat zij spiritualiteit benaderen op de zelfde manier als zij alle andere dingen in het leven gewend zijn te interpreteren, te behandelen en na te streven.” 

Ik neem het stokje maar weer over: Het gaat er om dat wanneer de zogenaamde persoon zichzelf wil (moet) vernietigen om zodoende op te gaan in het Ene (wat ook weer slechts een concept is), de persoon zich alleen maar weer versterkt.

Wij hebben echter te maken met iets totaal anders dan een baan te willen zoeken, te kiezen welk merk pc of auto wij willen kopen of meer kennis willen vergaren over een onderwerp om iets bijzonder spiritueels toe te voegen aan onszelf.

Wil je datgene realiseren wat gelijk te stellen is aan dat wat aan ons - het leven - ten grondslag ligt (of wat het feitelijk onlosmakelijk is), zijn er andere beginselen nodig. Om die te ontdekken moeten er eerst een aantal dringende vragen gesteld worden en misverstanden doorzien worden..


Ten eerste: heb je enig idee omtrent de aard van wat je zoekt?
Zoek je geluk? Wat is dat? Zoek je Verlichting? Maar wat is dat? Een cadeautje? Een prestatie, een diploma? Geloof niet in een woord of ervaring maar kijk er naar, voel het, zie wat het is. Is die Ene Ervaring wat je zoekt? Maar wat is echt waar? Wie heeft die ervaring? Bij dit soort vragen is hulp van buiten af meestal aan te bevelen. Jouw eigen blinde vlekken krijg je anders niet te zien. Uiteindelijk begrijp je: Je zoekt jezelf. Maar dat heeft niets met jouw persoonlijke eigenschappen en jouw historie te maken. Je zoekt (en dat wordt je in alle mogelijke varianten verteld in breed beschikbare literatuur, video’s en bijeenkomsten) datgene wat voorafgaat aan jouw persoon. Het enige wat (-zijnde tijd- een vormloos-) onvindbaar is. Je zoekt iets wat buiten de wereld, buiten tijd, en buiten alle waarneming staat. En al deze woorden zijn feitelijk niet waar….want het staat ook niet los van de wereld.

Ten tweede moet je je bewust zijn wat je er mee wil.
Wil je de persoon verheffen t.o.v. jouw ervaren zelf en/of andere mensen of ben je werkelijk bezig om de essentie van wat je bent te achterhalen, wat dat ook is en wat het je ook kost? Want er kan ook een moment komen dat je niets meer kan doen dan alles maar los te laten. En zelfrealisatie als doel vergeten.

Ten derde: wat kan en ga je er aan doen?
Je kan niet de geëigende strategieën gebruiken die je in jouw leven gebruikt heb om een opleiding te volgen, een baan te vinden en een huishouding te runnen. Het als doel na streven door middel van kennis vergaren, begrijpen, concluderen, houdt je allemaal in tijd. Waarom kan dit niet? Zie boven. Maar wat dan wèl??

Ten vierde: heb je enig idee wie zoekt?
Heb je je ooit de vraag gesteld wie je bent, wat dat ‘ik-hier’ is? Ben je de altijd veranderende sterfelijk persoon? Ben jij degene die alles doet, die voor alles verantwoordelijk is, die de schuld moet dragen voor alles wat mis is gegaan? Maar wie is het die zich bewust is van die persoon? Ben jij jouw zintuigen of zit daar nog iets anders achter? Dat vereist geen kennis in woorden, maar een directe onmiddellijke beleving van wat je in essentie bent en wat je dus niet in essentie bent. Kijk, en zie waar dat leven van jouw leven is.

Ten vijfde: doorzie vervolgens wat tijd is.
Wanneer je niet de wezenlijke aard van wat tijd is hebt begrepen, zal de zoektocht meestal een eindeloos en vruchteloos gebeuren worden. Immers zoeken veronderstelt een gewenst doel in tijd. Je hebt tijd nodig om alles te begrijpen en te worden wat je wenst….. Tijd is denken. Tijd is imaginair verleden en toekomst. Tijd is nooit waar je werkelijk in leeft. Waar zou het Universum, waarin je leeft, in tijd en ruimte naar toe kunnen gaan? Kan oneindige ruimte verouderen? Een verleden hebben? Een grens hebben? Dat kan dus niet. En waar zet jou dat? Je leeft enkel Nu. Hier, dit moment. En vergeet die begrippen, want die staan niet voor wat Het is. Wat betekent dat? Dat er geen weg is, geen zoeken naar iets wat straks te vinden valt. Alles bestaat alleen op dit moment. En er bestaat geen volgend moment, al suggereert taal dat dit wel zo is. Het blijft, nu, nu, nu. En daar in bestaan geen oorzaak-gevolg relaties, geen causaliteit. Je kunt niet iets doen om iets anders –dat je denkt nu nog niet te hebben- te verwerven.

Ten zesde en nauw samenhangend met ten vijfde: doorzie wat oneindigheid is.
Er wordt ons verteld dat ruimte oneindig is. Geloof dat niet, maar onderzoek het: Wanneer je de ogen sluit en gevoelsmatig de innerlijke ruimte van het lichaam aftast, zal je al snel merken dat deze ruimte niet ophoudt bij jouw huid. Er blijkt geen verschil te zijn tussen de innerlijke en de uiterlijke ruimte. Ruimte houdt in geen enkele richting op. Er is geen einde aan. Er is geen buitengrens. Want wat zou er achter een hypothetische grens kunnen bestaan? Niet-Ruimte? Waar dus geen buitengrens bestaat bestaan dus ook geen binnengrenzen. Geen individu, geen ding, bestaat apart van ruimte.

Wat kan (je) dan wel?
Je kan het Verlichting noemen en het dan bij een leraar of meester willen ophalen of het boos willen afdwingen. Maar zo werkt het dus niet.

Het kan alleen Nu gerealiseerd, geweten worden. Hoe doe je dat? Dat doe je (de persoon, de doener, dus) niet.

Nadat je jaren tevergeefs gemediteerd, gelezen, gekeken, gehoord & gediscussieerd hebt zal op een gegeven moment de wanhoop toeslaan. Wat je ook geprobeerd hebt, altijd blijft de deur gesloten. Mooie ervaringen blijken slechts tijdelijk te zijn. Wat volgt zijn nieuwe teleurstellingen. Je geeft het op. Je hebt alles gegeven. Lichamelijk, mentaal, jouw tijd en geld en vaak ook relaties. Het is op, het is over. Het doel blijkt onbereikbaar te zijn. Je keert –verslagen- weer terug naar het gewone leven.

Denk je. En dan ineens……

Ja, dan ineens kan het Leven zelf bij jou binnenkomen en je verzwelgen, niet gestuurd door jouw persoon, niet gehinderd door allerlei beelden en verwachtingen. Niet ingeperkt door beperkte ideeën, niet meer afhankelijk van woorden. Het is nu werkelijk leeg binnen jou. Dan is alles Leeg. Er zijn geen grenzen meer. Er is geen ik en een ander meer. Er is geen weg meer om jou ergens naar toe te leiden. Er is geen doel meer. Er is geen jou meer. Geen doener. Er is alleen er-zijn. Zijn, Zien. Het is enkel Dit. Wat er is, maar wat –wanneer er naar gezocht wordt - niet is.

En vergeet weer alle zojuist gebruikte begrippen.

Of - wanneer dit niet gebeurt en er begint weer wat te kriebelen – lees je in Advaita over het louter onderzoeken van wie je bent. Wat ben je? Wie doet het? Je doet de oefeningen van Douglas Harding. Je kijkt naar degene die je zoekt, ongefilterd. In dat zien blijft alleen het zien over. Zelfonderzoek dus. Dan kan de shift plaats vinden. Je ziet dat je kennende - immer aanwezige -  ruimte ben, vormloos, zonder grens. Het oude ‘je’ hoort bij de immer veranderende persoon, dat louter een object tussen alle objecten is. Maar er is geen garantie dat je ‘het’ blijvend pakt. ‘Het’ moet jou pakken. Ofwel de doener moet doorzien worden. Die blijkt een illusie. Je bent niet de baas, niet de architect van jouw leven. Alles wordt gedaan, alles IS, zoals het is. Geboren worden, leven en sterven. Alleen jij bent ongeboren en onsterfelijk. Het vinden van dàt kan je dus ook niet doen. Want dat ben je.

Leegte...Niets.......

Al weer een tijd geleden zat ik naar de Verwondering op NPO2 te kijken en vooral te luisteren naar het gesprek van  Annemiek Schrijver met de mij (toen nog) onbekende Leo de Jong. Deze Dominicaanse priester bleek in Rotterdam (ik ben op Zuid geboren en getogen en woon inmiddels al weer bijna 7 jaar weer in Rotterdam) al jaren en jaren actief te zijn geweest.

Ik zocht al langer naar een ontmoetingspunt nadat ik zo’n 35 jaar - vooral in mijn eentje - was bezig geweest met a-Dwaita, Zen en de laatste tijd met ook de Westerse Mystiek (Eckhart).

Ik had er een website (het Chakraplein) aan gewijd en - nadat ik daar mee gestopt was - de blog hier, die ik nog steeds zo nu en dan aanvul.

Ik ben nooit achter een echte levende guru of leermeester aangelopen, maar ik had er toch wel eens behoefte aan wat vragen door te spitten. Maar een niet erg stevige gezondheid en ook geen volle schatkist hielden mij regelmatig tegen. Maar het internet bleek een rijke bron voor communicatie ook over dit onderwerp.

De uitzending met Leo de Jong was prachtig en het vormde voor mij een soort van bevestiging waar ‚ik‘ zo ongeveer zat op mijn weg (die uiteraard geen weg is). Ja, bij zo’n man zou ik graag aanschuiven naar aanleiding van de vraag of ik wel goed zit....

Groot was dan ook de schok, toen ik zoekend naar zijn Leerhuis (Spiritualiteit op straatniveau) las dat hij de vorige week (t.o.v. de herhaalde uitzending) tijdens een groepsreis van het Leerhuis daar in Griekenland op 87 jarige leeftijd overleden was.

Maar zoals dat gaat, overledenen kunnen nog steeds gezien en gehoord worden via de media....

Hij vertelde bij Annemiek Schrijver over één van zijn meest schokkende ervaringen toen hij als jonge priester in een spirituele crisis kwam, waar hij wegzakte in een donkere vieze gladde buis en dat hij daar niet uit kon komen. Hij moest zich maar ‚laten‘ gaan en kwam daarna in een oneindige void (leegte) die verschrikkelijk was.

Zo rond mijn tiende had ik ook een dergelijke ervaring. Ik had toen ook een heldere droom, waar ik ook bij mijn volle bewustzijn was. Ik stond op een grasveld in de buurt van Rockanje, en een meter of 20 stonden mijn ouders en zus bij een heg te praten met mensen, die daar achter de heg op een weggetje stonden. Ik zakte ineens door de grond, wat een moeras bleek. Ik riep in doodsnood om hulp, maar niemand reageerde. Die mensen achter de heg waren kennelijk belangrijker dan mijn tienjarige ‚toen‘. Ik zie nog steeds de beelden voor mij dat ik hulpeloos wegzakte en de natte grond en drab langs mij steeds sneller ‚omhoog‘ gleed (dus ik wegzakte). Ik kon mij nergens aan vasthouden en verdween in de diepte. Ik wist dus toen al, dat ik alleen maar op mij zelf kon vertrouwen op de weg die ik te gaan had.

Zo’n twintig jaar later kwam ik opnieuw in die donkere oneindige void. Ik was al ziek en lag in bed. Beneden hoorde ik de visite. Ik zweefde ineens in een stikdonkere leegte. Daar was het doodstil. Ik probeerde daar in beweging te komen, maar ik sliep. De dag er na bleek ik verschrikkelijk ziek te worden, wat ik maar net overleefde. Daarna begon het zoeken pas echt serieus. Wie was ik nu werkelijk en wat hadden die ervaringen voor boodschap?

Nu, vooral door mijn eigen weg gaan. Het was niet anders en het is nog steeds zo. Mijn omgeving moe(s)t er maar weinig van weten en vrienden haakten af of wilden er niets van weten. Het spijt mij, ik kon niet anders.

Ik weet nu dat 'ik weet dat ik weet' en dat ik 'wat ik werkelijk ben' niet (en nooit) kan kennen, omdat ik (als onpersoonlijk tijdloos bewustzijn) dat ben. En wat ik ben (en alle levende wezens zijn) kan nooit door ‚mij’ gekend worden omdat mijn werkelijke 'ik geen vorm heeft en tijdloos is. Kijken naar mij-zelf zou dus het noodzakelijke scheppen betekenen van iets dat kijkt en iets wat bekeken wordt. Dualiteit dus. Zelfs de beruchte of geliefde (vol-ledige) void is dus maar een observatie. Daar waar geen tijd is, is ook geen ruimte. Dus er is niets kenbaars. En de kenner kan niet gekend worden, omdat die samenvalt met het onkenbare..... .

Mijn persoon en lichaam zijn net zo zeer objecten in het zien als alles waarin ik in verkeer en alle anderen die ik tegenkom en de wereld in al zijn facetten waar wij in bewegen. Dat 'ik' uit deze zin wordt dus als een idee (concept) gekend en kan dus nooit zijn wat ik werkelijk ben.

Verlichting en zelfrealisatie zijn geen ervaringen van de persoon en waar er geen persoon is, is ook geen ervaring. Nondualiteit of het Noumenon is/zijn niet te ervaren.Door niemand.

Ik verkeer als persoon niet in voortdurende bliss (want wie zou daar weet van hebben?) en weet dat er geen enkele streven daarnaar ook maar enige zin heeft. Ik als persoon doe dit allemaal niet. En wie of wat dit onnavolgbaar (in tijdloosheid en ruimteloosheid) doet, legt daarvoor geen verklaring af, want is niets.

Je bent dan voorbij de taal, waar geen enkel concept ook maar enige betekenis heeft t.o.v. dat-wat-is.

Einde van het zoeken door de eindigende zoeker.

Eigen opname

Wanneer het zoeken is afgelopen is ook de illusie van de zoeker dat er wat gevonden kan worden beëindigd.

Er is dan woordeloos weten dat ‘ik’ puur onpersoonlijk bewustzijn ben. Alles wat ‘ik’ meemaak vindt in mij plaats.

Dus dualiteit vindt plaats in non-dualiteit, ofwel in Tijdloosheid en Ruimteloosheid.

Over non-dualiteit valt niets anders te zeggen dan dat er niets over te zeggen valt.

Zodra er concepten gebruikt worden om het wezen er van te duiden zal er niets zinvols volgen.

Zo kan beweerd worden dat de ‘bron’ (of ontelbare synoniemen voor dit begrip) nooit gekend kan worden door een ‘gevolg vanuit die bron’....

Je kan ook beweren dat alles wat gekend wordt en kan worden, binnen/van-uit/via het onkenbare kennen geschiedt.

Dan zit je al heel dicht bij de oplossing, maar ook nu weer zijn er concepten nodig om deze ‘ont-dekking’ uit te dragen.En daar gaat het dan al weer direct mis.

Veel verder moet je daarom niet willen gaan, want ‘je’ blijft nog steeds in de dualiteit van een conceptuele wereld steken..

En elk gehanteerd begrip vraagt weer om een nadere definitie en een verklaring naar aanleiding van welke directe ervaring dit begrip uitgekozen is. Als er al een keuze is. en als er al een vrije keuze is van een ‘iemand’ met een vrije wil.

De clou is juist dat het totaal verdwijnen van de illusie van het ‘zijn’ van een 'persoon' met een vrije wil de voorwaarde is van zelfrealisatie.

Het is nooit de persoon die de Waarheid vindt. Het is de Waarheid welke zichzelf realiseert in of via de persoon......

En die schrijft geen stukjes.

Rob Ek

3 Maart 2019

Geen weg.

Eigen foto van laantje in Nesselande.

Voorzichtig rondtastend in de leegte welke geen tijd en ruimte kent, wordt het rondtasten onmiddellijk waargenomen. Er bestaat geen tijd of afstand tussen. Er is geen 'ik' die gebruik maakt van de functie zien om iets anders waar te nemen. Er is maar één -tijdloze- observatie.

Ik ben dat rondtasten niet. Dat zijn gedachten die vorm willen geven aan wat al begrepen is, en die dat begrijpen willen vastleggen in de vorm van overtuigingen. Ook dat alles wordt onmiddellijk stil waargenomen. Alleen het waarnemen kan niet waargenomen worden. Daar houdt alle zoeken mee op. Er zit niets achter het waarnemen. Er is alleen weten van weten.

„Wees stil en weet dat je het weten bent." Niet het weten in woorden, maar weten dat je het Zelf (wat dus niet het gehanteerde concept bepaalt) bent wat altijd onveranderlijk IS. Alle beweging is illusie geconstrueerd door weer die gedachten, door concepten, door taal.

Die geven de indruk van beweging, van verandering, van verleden naar toekomst, begin en einde.

Maar dat einde zal ook gezien worden, immers het zien is niet aan tijd gebonden.

De aangeleerde concepten hebben ons ‘ik’ opgebouwd en uitgebreid. Maar zij zijn leeg (aan een persoonlijk zelf).

Vallen die gedachten weg door gebrek aan geloof aan hen en aan aandacht, dan onthult zich Dat altijd en eeuwig al IS. Wat nooit - al was het maar een nanoseconde - is weggeweest.

Ik ben Dat, altijd geweest, al is er in feite geen tijd geweest. Woorden zijn bedrieglijk. Daarom wordt ook de ontkenning ontkend. Tot er niets over is dat verdeeld kan worden in tegenstellingen, dan is er alleen zien (of zijn), wat er altijd al was of of liever IS.

Tijdloos.