donderdag 28 november 2019

Uit de oude Doos ; Dit is het

.



Dit is het.

Ben je onderweg naar wat anders?

Iets beters, mooiers, liefdevollers, zorgelozers?

Een andere plek, een andere tijd?

En... Heb je dat allemaal zelf bedacht?

Of is dat jou aangepraat?

En hoe moet jij dat allemaal bereiken?

Dan vergeet je dit moment.

Het enige moment waar je werkelijk levend leeft...

Hier, Nu is alles wat er is.

Alles wat was en alles hoe het zou moeten zijn,

zijn allemaal een kwestie van denken,

Beelden in je hoofd, herinneringen in woorden.

Dit..Nu, het Huidig Moment, is totaal wat er is

Waarnemer en waargenomene zijn één

Krishnamurti sprak er een leven lang over

Maar niemand die het begreep.

Hij bedoelde dat je dit letterlijk moest nemen,

Niet denken dat hier nog iets achter zit, want ook dat is dus weer denken.

Belangrijk is het om valse denkbeelden te doorzien

Maar schep er geen veilig heenkomen door.

Dat is er wel, maar ook dat is weer totaal één met wat je nu ervaart

Gewoon hier zittend achter de pc en dit lezend in jouw kamer of kantoor,

De totaliteit van Alles is er alleen Nu, op dit precieze moment

Tenzij je er over na gaat denken….

* * *

p.s. En ook dàn is alles exact wat het is. De laatste zin is uiteraard van 'Sailor' Bob. Maar lang voor hem was dit ook al ingezien....

.

woensdag 27 november 2019

Nu - Het Vervolg


Nu - vervolg



Uitzicht...eigen foto

 (advies; lees voor verdere uitleg het vorige stuk Nu)

Ik had gisteren een bezoekster die graag met mij wilde praten over deze blog, aangezien zij heel veel herkende in wat ik allemaal geschreven heb. Al snel bleek dat wij inderdaad op een zelfde spoor zaten en dat wij maar weinig mensen spreken over onze queeste. Al weet ik dat ik door de bezoekerscijfers van mijn blog heel wat mensen heb bereikt, die echter zelden reageren sinds ik de openbare reacties had uitgeschakeld. Maar je kan mij altijd mailen en eventueel daarna bellen.

Zo tegen het einde van het zeer open en geanimeerde gesprek vroeg ik haar of zij ook niet een gevoel had dat zij van ‘binnen’ gedurende haar leven eigenlijk altijd het zelfde bleef, ofwel aanvoelde en voelt. Een soort van steady state dus. Ja, dat had zij ook. En ‚dat‘ ongeacht wat er in haar leven allemaal heeft plaatsgevonden.

Voor mij is het al een tijd helder geweest dat in mij een blijvende en onveranderlijke ‚aanwezigheid‘ was en is. Of ik nu 19 of 60 was, het maakte niet uit hoe ik van binnen aanvoelde, zelfs wanneer de stemmingen behoorlijk konden verschillen.

En dat onveranderlijke gevoel kan eigenlijk niet precies gelokaliseerd of gevoeld worden. 'Je' kan er niet bij. Net als dát wat het ‚Ik Ben‘ kan realiseren, maar het niet 'als ding' kan waarnemen. Het is het zelfde noumenon. Het enige en onkenbare subject. En daarmee is het een teken dat waar wij naar zoeken (of gezocht hebben) altijd al aanwezig was en dus is. Het is het conceptloze 'Ik' of  'Ik Ben' vanaf het eerste moment van bewust worden in jouw leven tot heden. Ik besta en ik weet dat ik besta. Tijdloos en derhalve losstaand van de bewegingen van de imaginaire tijd. Daar zijn geen concepten voor nodig. Het IS.

Verder in ons gesprek besefte ik voor de zoveelste keer dat al het zoeken naar zelfrealisatie je feitelijk nooit naar het tijdloze kan brengen. Dat tijdloze is al de kern van ons wezen. Dat-wat-ziet is gelijk aan het tijdloze Heden of Nu, waarbij welk concept je er ook voor kan bedenken geen enkele invloed heeft op dat-wat-het-is. Verleden en toekomst zijn één gedachten stroom welke alleen op Dit Moment door het Tijdloze Zien 'gelezen' kan worden.
 
Elk zoeken start vanuit een iemand welke streeft naar een gewenst doel, creëert onmiddellijk het idee van tijd en suggereert een vinden van de gewenste vorm en brengt je onmiddellijk weer in dualiteit. En al die stappen vereisen het gebruik van taal! De (mede)schepper van tijd en ruimte.
 
* * *

Wie zei ook weer: Waar twee (of drie) bijeen zijn in de naam van ..... zal Deze aanwezig zijn.

Zo voelde ons gesprek dus aan.

Voor mij betekende ooit het einde van de laatste illusies van een zoektocht. Wat vormloos en tijdloos is kan je - als een persoon - nooit ‚vinden‘. Onmogelijk.

Je kan dat alleen maar in essentie Zijn en dat ben je al als die steady state.

Het Zien (of Zijn) kan nooit gezien worden. Je bent het.

En nogmaals; geen concept kan dat vastleggen.

Rob

NU! - bewerking van een oudere bijdrage.

Is er wel een Heden of Nu tussen verleden en toekomst?
Eigen tekening R. Ek



Eén van de belangrijkste begrippen in hedendaagse (het is altijd vandaag...) spirituele kringen is - mede dankzij Eckhart Tolle - het eeuwenoude begrip Nu geworden (of is dat inmiddels al weer vervangen door een nieuw modeconcept: mindfullness....nowness dus en geen overvolle mind). Er bestaan veel misverstanden over het begrip Nu, aangezien er verschillende opvattingen aan ten grondslag liggen. Mensen maken ruzie over begrippen en hebben vaak niet door dat zij elk uitgaan van verschillende betekenissen.

Menig bekend leraar of guru maakt dat nog eens extra ingewikkeld door zelf lustig te variëren met de betekenissen die hij/zij aan de gehanteerde kernbegrippen toewijst. Onder meer Sri Nisargadatta of -op een ander gebied - C.G. Jung zijn daar berucht om. De eerste deed dat expres teneinde de 'mind', het denken, van zijn toehoorders geen enkele kans te geven zich te hechten aan begrippen. De tweede kreeg steeds nieuwe inzichten, maar behield meestal de zelfde termen. Je moest dus alles van hem lezen om pas na de laatste door hem geschreven tekst zekerheid te hebben.

Laten wij nu (ha!) eens kijken naar een veelgebruikt begrip als 'Nu' op deze blog.

Nu, is voor mij geen tijdsaanduiding. Het zit niet als een stilgezet moment ingeklemd tussen verleden en toekomst. De pijl in de tekening boven probeert zich er tussen te dringen, maar dat lukt niet. Tenslotte waar zijn de grenzen tussen verleden en nu, en tussen nu en straks? Er is een continue beweging van verleden naar het idee van toekomst. En dat wordt louter Nu gezien. Je kan niet anders. Je kan niet daar-net zien. Of nu zien wat straks gebeurt. In feite is het ontdekken van Nu de ontdekking dat er in werkelijkheid helemaal geen tijd bestaat en dat er niemand is die dat tijdloze dus kan waarnemen. Het is altijd Nu. En dat blijk je dus zelf te zijn.

Vaak heeft men het over 'het' Nu. Nu is geen 'het', geen ding dat af te grenzen is van andere vormen. 'Nu' lijkt op een tijdsaanduiding: 'Nu' raak ik je aan, en nu is dat al weer een herinnering. Nu is de herinnering al weer een herinnering. De verwachting van een volgende aanraking kan wèl of niet ingelost worden. Dat weet je nooit. Een prognose van de toekomst is altijd voorwaardelijk. Maar je realiseert je die mogelijkheid enkel Nu. Elke gedachte laat zich Nu kennen en is Nu alweer verleden.En de knipoog is ook Nu. Maar alles wat er net was is Nu weer weg of anders.

Maar is dit niet het Nu als tijd? En wie heeft weet van bovenstaande conclusies? Wie is altijd aanwezig op alle momenten die wij dan Nu noemen?

Wordt het begrip niet aan het verkeerde element geplakt?

Het begrip 'Nu' heeft mijn inziens geen betrekking op een begrip in tijd, of op één of meerdere gebeurtenissen die op dit moment plaats vinden. Nu is het zuivere -niet wilsmatige- waarnemen ofwel het onveranderlijke bewustzijn waarin de waarnemingen doelloos gedaan worden. De waargenomen gebeurtenissen stromen ogenschijnlijk aan ons voorbij, soms met een nauwelijks bij te houden snelheid. Zo lijkt het. Niets is blijvend, niets staat vast. Alles wat vorm heeft (of lijkt te hebben) heeft het denken nodig om er in te kunnen bestaan. Alle vorm is in feite herinnering of verwachting. Denken dus. En dat vormt het Geheugen. Een bak vol met concepten en daaraan gerelateerde herinneringen.

Alleen bewustzijn, in de betekenis van zien/kennen/waarnemen/gewaarzijn/zijn is onveranderlijk en moeiteloos aanwezig. 'Je' -als de imaginaire persoon- hoeft er niets voor te doen. Er zijn zelfs geen begrippen voor nodig om te weten dat je er -als bewustzijn- bent. Je weet dat je weet, omdat je dat (woordeloos, intuïtief) weet. Er bestaat hier geen tijd. Er is dus ook geen weg naar 'het Nu.' Het is geen 'staat', geen ding, geen hoedanigheid, die je via allerlei methoden kan aanleren of verwerven.

Het kan niet als een 'iets' gevonden worden. Je bent het en wat je bent kan met geen mogelijkheid verklaard worden. Het is niet-iets. Je kan er dus ook niet uit raken.

Er is derhalve geen één van de vele aangeboden cursussen nodig om je naar het Nu toe te brengen en je er in te houden. Laat staan om het Nu leuker of mooier en succesvoller te maken. Dan heeft men het over de waargenomen gebeurtenissen die aan jouw geestesoog (Nu dus) voorbij trekken. De cursussen vinden plaats in de illusie van tijd en ruimte. Je kan er dus ook niet voor kiezen om hen wel of niet te doen.

Jij, als Nu, bent altijd de stille waarnemer van de voortdurende stroom van ervaringen.

Zoeken er naar betekent je er van afkeren, al is dat zelfs een niet passend beeld. Jij, als Nu, die jij in wezen bent, zal alle zoekactiviteiten automatisch waarnemen. Alles verschijnt in het conceptloze 'Ik-ben' waaraan o.m. het woord 'Nu' is gehecht. Het benoemen er van verandert niets aan wat je bent. Alleen is er de illusie van Nu (ik) als een 'iets' ontstaan.

Dat te doorzien is feitelijk voldoende. Je bent niet te doener, maar de bewuste tegenwoordigheid (die zelfs geen concepten vereist om te worden gerealiseerd) zelf, dus er kan niets meer gedaan te worden om jezelf - jouw Zelf - te worden.

Rob

p.s. Eigenlijk zijn alle concepten onzin, want ontoereikend. Er zijn heel veel zenmeesters geweest die hun leven bleven hameren om je na het bovenbeschreven inzicht te blijven inspannen om de diepste graad van Verlichting te realiseren. Andere meesters, als een Lin-Chi (Rinzai) en Huang Po bleven er op hameren dat er niets te doen viel, anders dan de aandacht te houden op dat-wat-is. Niets kan wat mij betreft 'dieper' of 'nog fundamenteler' zijn dan je al als zuiver onbevlekt bewustzijn bent. Maar het kan nooit een ervaring zijn van een 'iets' of 'iemand.'  De proef op de som is altijd bij grote ervaringen te realiseren wie of wat het is die dat ziet. Je blijft jezelf een mysterie.

donderdag 14 november 2019

Uit de oude doos (2006) MU!

MU!

Het wordt steeds lastiger met woorden aan te geven waarom het hier draait. Geheimtaal is nauwelijks te vermijden, maar ook die taal is onvolledig. Iets anders dan ons denken zal er iets in moeten herkennen.

Een voorbeeld: “Nu is nu, maar is nooit nu”.

Een tweede voorbeeld: Het beroemde MU uit de zenkoan, waarin een monnik de meester vraagt ”Heeft een hond boeddha-natuur? “Zenmeester Joshu riep als antwoord: “MU!” Dat betekent zoiets als: Niets. Niet iets, geen niet-iets. De ontkenning die ontkend wordt, want werkelijkheid ligt buiten ontkenning van de ontkenning en de ontkenning van welke conceptuele aanduiding dan ook..

Mu is wat je bent. Ken je –uit directe ervaring- één deeltje, ken je alles.

Dus het had ook een ander antwoord kunnen zijn. Niets is ongescheiden. Het woord doet er niet toe. Dit soort zinnen en kreten hanteert Zen om de onmogelijkheid aan te geven dat woorden de werkelijkheid kunnen beschrijven, laat staan de werkelijkheid te creëren.

In onze wanhoop gebruiken wij heel wat varianten (ik laat de hoofdletters maar weg): nu, zijn, ik-ik, zelf, het, dat, christus-bewustzijn, boeddha-bewustzijn, de ene, en ga zo maar door. En dat in alle bestaande talen op de wereld.

Vóór die taal is er conceptloze, vormloze en ongeconditioneerde intelligentie. Het is die intelligentie die op (voor mensen) onnavolgbare wijze de hele natuur vorm geeft en dat doet middels onvoorstelbare astronomische getallen.

Niets in die te ervaren wereld staat ooit stil. Alles is continu in beweging. Niets valt vast te pakken. Wij zien geen dingen, wij zien enkel processen.

De mens is een integraal deel van die natuur en kan als deel nooit het geheel verklaren.

Nu is dus nooit te duiden, te herkennen of te verklaren. Wij zijn (het) Nu. Wij kunnen het alleen maar zijn. Wij kunnen onze bron nooit kennen. Voor het zien er van zouden ‘wij’ uit onszelf moeten stappen, en wat wij dan te zien krijgen kan dan nooit de essentie zijn. Wij zien dingen, schijngestalten. En zelf zijn wij inmiddels verdeeld....

In de kern zijn wij (als aanwezigheid) het Zelf, en wat wij als onze persoon en ons lichaam beschouwen blijken bij nadere bestudering slechts ervaren objecten in ‘ons’ Nu te zijn.

Wat kunnen wij verder doen? Het object kan niet zelfstandig denken, want het wordt allemaal gezien door wat wij werkelijk zijn. Het zien….

Het Zien kunnen wij dus nooit en nooit kennen aangezien wij dat zelf zijn. Dit is de grens. “Gij die hier binnen treedt laat alle hoop (op een verklaring) maar varen.”

Geen woord -hoe heilig dan ook- kan de werkelijkheid feitelijk weergeven of verklaren. Vergeet alle kennis.

Wij zullen ons er bij moeten neer leggen dat er niets te verklaren valt. Maar wij kunnen elkaar wel helpen om elkaar tot die laatste woordengrens te brengen.

Dan is alleen nog maar de weg van de directe ervaring. Of een stille langdurige weg van meditatie of keuzeloos gewaarzijn, of de radicale weg van het onverwachte, waar Zen zijn Meesters heeft gevonden. Met één klap moet je in het ongedeelde moment komen. De enige feitelijk werkelijkheid van de werkelijkheid van het eenvoudige alledaagse moment Nu (welke nooit ooit of straks kan zijn).

Daarna valt elke illusie (van het denken) in duigen. De intuïtie neemt het van het denken over.

Van zelf ontplooit zich dan de Stilte, die altijd al ‘onder’ ons lawaai van de dag aanwezig is en het Leven kan zich ongefilterd als ons ontplooien.

Gevaarlijke begrippen (een 4e Update)


Gevaarlijke begrippen zijn gevaarlijk omdat zij gauw misleidend zijn. Zij lijken een waarheid te vertegenwoordigen, spiritueel inzicht te vertegenwoordigen, maar zij leiden meestal tot verwarring. De Waarheid is nooit een begrip. Maar wij worden bijna doodgegooid met begrippen en hun tegenstrijdige betekenissen. Oorlogen zijn en worden er om gevoerd.

Ik ben hier ooit gestart -als experiment- met een rubriekje dat zich langzaam kan uitbreiden.


Ik
Suggereert dat er een afgescheiden, te koesteren identiteit bestaat. Waar een 'ik' is moet derhalve ook een ander zijn. Wanneer er een 'ik' is moet er wel verdeeldheid zijn. Maar er is alleen Eenheid en dat is Gewaar-zijn. In Gewaarzijn zijn degene die ziet, het zien en dat wat gezien wordt één en het zelfde. Kijk zorgvuldig waar dat 'ik-dat-ziet' zich bevindt. Je stuit voortdurend op objecten, gedachten, emoties en lichaamservaringen. er is geen vast stabiel centrum te vinden. Jouw wezenlijke natuur kan nooit een object zijn. Wie ziet?? Het maakt nooit deel uit van de duale wereld. Je krijgt nooit te zien wie ziet…… In het zien ben je al wat je bent.

Hebben wij het met onze ik-ervaring dan altijd mis gehad? Ja en nee. Het ja, hebben wij net besproken. Nee, omdat het 'ik'-gevoel in feite het Ik van het Ik-Ben is. Bewustzijn dat zich bewust is van zichzelf. Dat Ik-Ben is de oorzaak van het ervaren ik en de ervaren wereld. Het Ik-Ben is niet het ultieme Zijn. Dat is Dat wat gewaar is van het Ik Ben.

Individu
De meeste mensen beschouwen zich nog als een individu, als een zelfstandig opererende eenheid goed afgescheiden van de rest van de mensheid. Het begrip individu is afkomstig van het woord in-divide, ondeelbaar. Ongescheiden. Zoals onze lichamen vrijwel identiek zijn (dus een gemeenschappelijke grond moeten hebben) geldt dat ook voor ons bewustzijn en denken. De persoon is niet zelfstandig en afgescheiden. Het begrip persoon is afgeleid van het Griekse Persona, het masker dat Griekse toneelspelers droegen. Het Gemeenschappelijke tooit zijn manifestatie met vele maskers, maar het blijft het Ene in manifestatie.

Mijzelf
John Wheeler zegt op zijn website in mijn ruwe vertaling dan ook zoiets als: "De erkenning van een ‘mijzelf’ houdt de aanname in dat ik afgescheiden en apart sta van bewustzijn. Ik geloof dan in een doener, vertegenwoordiger, denker, genieter e.d. Dit is een foutieve aanname omdat er niet zo’n onafhankelijk wezen te ontdekken valt door ons.” Hoe goed wij ook kijken, voeg ik daar aan toe. En zien wij uiteindelijk iets, dan worden wij keer op keer weer teruggeworpen op het feit dat wij zonder dat kennen, dat weten, dat zien, kortom zonder bewustzijn heel deze problematiek niet eens konden overdenken. Wij bestonden dan niet eens. Een intelligente schepping die onkenbaar is, is ondenkbaar!

Het is eigenlijk onvoorstelbaar dat de meeste spirituele zoekers er zo lang van uit zijn gegaan dat wij bewustzijn hebben ( ik zie, ik voel, ik ruik etc) en nooit werkelijk hebben ingezien dat wij bewustzijn zijn!! Gewoon dit eenvoudige feit van er-zijn. Er waren teveel misleidingen op dit pad die ons afgeleid hebben van ons simpele zijn van wat is.

Ontwaken
Dat doe je elke ochtend of overdag na een hazenslaapje. Spiritueel ontwaken zou suggereren dat er een 'staat' zou zijn, die er voor het wakker worden nog niet was. Dit is een misverstand. Het was er al, alleen de denker, jouw geheugen was gericht op het verwerven van ervaringen uiteindelijk uitmondend in de Ervaring van de Ervaringen. Maar het Onveranderlijke, het Onkenbare, het Aanwezig zijn is er elk moment van de dag, elk moment van 'jouw' leven. In wezen is er alleen inzicht dat je het Onveranderlijke zelf bent, als het Zien van jou en de wereld

Verlichting
Suggereert dat er een Staat is met prachtige gevoelens en verbondenheden, die je nu nog niet hebt, maar wèl -door veel je best te doen- kan verwerven. Het streven naar verlichting houdt je echter in tijd en ruimte. Je wil iets hebben of ervaren wat je nu nog niet denkt te hebben.....een diploma van zelfverwerkelijking! Dat willen hebben brengt je in tijd. Je verwerpt het heden, omdat je dat te weinig geluk brengt en je denkt dat geluk in de toekomst te kunnen verwerven. En dit opent de doos van Pandora, want er is een lange rij lieden, die op je staan te wachten om jou dat geluk te bezorgen. Maar je zoekt als het 'eindige' datgene wat oneindig is. Het 'gevolg' wil zijn eigen Oorzaak worden....

Het geloof in de persoon, in het eigen 'ik', is het tweede probleem. Wat de persoon ook verwerft, het is nooit wat je bent. Het is een aanvulling op al die andere geobserveerde eigenschappen. Nu -Aanwezigheid/Kennen/Bewustzijn- is al wat je bent. Je bent datgene wat moeiteloos vooraf gaat aan alle gedachten, gevoelens en kennis.

Bliss
Is een piek-ervaring, die nagestreefd wordt omdat het als bewijs geldt voor het gerealiseerd hebben van verlichting. En het is lekker om mee te maken. Maar alles wat de persoon ervaart is per definitie kenbaar en tijdelijk. De zogenaamde persoon is kenbaar en tijdelijk. Het is een object van het zien en is dus nooit wat je wezenlijk bent. Zodra je bliss ervaart, vraag jezelf dan af wie het ervaart en wanneer de bliss weg is, ben jij dan ook weg????

Het oorspronkelijk begrip komt van "sat-chit-ananda" ofwel "bestaan-bewustzijn-bliss". Dit is wat je bent. Nisargadatta zei daarover: Bestaan is zijn, bewustzijn is kennen en bliss is 'loving to be'. Je wil graag bestaan en je zal er alles voor doen om in leven te blijven. In deze uitleg wordt de term niet verbonden met hemelse, liefdevolle, gelukzalige gevoelens, die als ijkpunt zouden moeten gelden voor jouw spirituele staat.

Vragen
Zodra er een vraag is, is er een vragensteller. De vragensteller is een tijdelijk referentiepunt, dat slechts kan bestaan bij gratie van 'zijn' bron. De persoon (= de combinatie lichaam, denken en voelen) kan niet bestaan zonder zijn wezenlijke oorzaak. De vraag gaat vrijwel altijd over hoe je deze bron kan bereiken. Die bron kan je niet bereiken. Je bent die al. Dat kan je je realiseren door alles wat zichtbaar en ervaarbaar is, te doorzien als object van het Zien. En het Zien is wat je wezenlijk bent. Wanneer er geen vraag is, is er geen vragensteller, er is alleen onmiddellijke (=zonder intermediair) aanwezigheid.

Guru
Iemand die zich opwerpt als guru suggereert hoger en verder te zijn dan normale stervelingen. Of betrokkene snapt het niet of hij/zij licht de zaak op. Wanneer nondualiteit is begrepen, is het zonneklaar dat guru en leerling beide Eenheid zelf zijn in manifestatie. De wezenlijke natuur van beiden is Onkenbare Eenheid. Niemand kan verder komen dan dit onkenbare Niets. Waar verschillen optreden is in het waargenomene. Echte guru's weten dat en zullen dat feit steeds benadrukken.

Kennis
Kennis in de vorm van het verzamelen van boeken, uitspraken, anekdotes, aanwijzingen, methodieken etc. is weinig zinvol op het spirituele pad. Wanneer je eenmaal de vinger hebt gevolgd die naar de maan wijst -dus hebt ingezien dat je ware aard het onkenbare, onbereikbare en ongrijpbare Niets is, het Niet Iets, Leegte- dan blijft er weinig te melden over... Dus prat gaan op kennis is slechts het prat gaan op onwetendheid. Werkelijk inzicht is weten dat je niets weet en dat er niemand is die wat weten kan.

Vrije wil
Wie heeft een vrije wil? Er is geen zelfstandige entiteit, die wij ‘ik’ mogen noemen. Er is geen 'ik' dat aan het roer staat van zijn leven. Zoek dit zelfstandige ‘ik-centrum’ maar eens op! Je -als het Kennen- zal op louter ‘verschijningen’ stuiten. Objecten. Alleen het zien blijft ongezien. En dat is wat je dus wel moet zijn... Maar dat zien is niet een iemand. Dus, wanneer er een verlangen is, is er verlangen, maar niemand die ergens naar verlangt. Er is (zien van) handelen, maar niemand die handelt.

Nu
Nu is geen moment in tijd, gelegen tussen verleden en toekomst. Verleden en toekomst zijn louter resultaten van denken in de vorm van herinneringen en verwachtingen. Het is domweg altijd Nu. Nu is wat je bent. Nu is niet iets. Is geen ding of eigenschap. Je kan er niet uit en je kan er niet in, want het is wat je altijd bent. Oefeningen om in het Nu te komen zijn dus klinkklare onzin. Je kan alleen inzien dat nu altijd Nu is, en dat het op dit stukje van de zin nog steeds Nu is, dat het altijd Nu is. Het kan niet anders dan Nu zijn. Alleen de verschijnselen lijken aan jou (Nu) voorbij te trekken, wat komt dat gaat, maar Nu blijft altijd Nu. Alles verandert, maar jij als Nu nooit.

Meditatie
Meditatie is -in woorden van Nisargadatta-een te zijn met Dat wat ons doet beseffen te bestaan. Er is geen weg naar een gewenst staat. Het is een verblijven in Dat wat je al die tijd al bent. Je kan niet proberen je zelf te worden, want je bent al dat Zelf. Meditatie is dus geen beweging, geen weg ergens heen.

Zelfbewustzijn
Er wordt gezegd dat bewustzijn zich bewust is van zichzelf. Maar het Zelf is onkenbaar. Het is geen ding, geen verschijnsel. Gewaarzijn is nondualiteit. "Een en geen twee." Het is niet iets, het is niets. Maar zonder ook maar enig woord te behoeven gebruiken is er weten van zijn. Er hoeft derhalve geen vuurwerk te ontploffen om dit te beseffen. Omdat bewustzijn is wat je in essentie altijd bent, kan je dus niet oefenen om bewust te worden. Je kan alleen proberen de radio af te zetten om de geur van stilte te ervaren. Nooit die absolute stilte zelf, dat is onmogelijk, want het zelf kan zichzelf niet ervaren.

Non-duaal handelen(....)
Ik zie soms lieden die beweren -of subtieler: laten doorschemeren- dat zij na zelfrealisatie gebruik kunnen maken van hun realisatie in het dagelijks leven. Zij ontwikkelen dan cursussen voor non-duaal leiderschap of bedrijven non-duale therapie. Het is allemaal onzin.
Non-dualiteit is een begrip dat duidt op het Absolute, op het conceptloze, onkenbare Mysterie van 'ons' Wezen. Nondualiteit is niet van deze wereld, het is Een en Niet-Twee. Het is ongrijpbaar. Er kan niets buiten staan dat Het kan observeren en beoordelen. Wij zijn het in wezen zelf, maar wij kunnen niet in ons Zelf terugkijken. Er bestaat geen apart bewustzijn om Bewustzijn te vinden. Alles is Bewustzijn (en niet het woord...). Er is dus in feite geen apart 'ik' en zijn Bron. Alles is Een. Het is dus ook geen Gereedschap om het ervaren leven naar 'jouw' hand te kunnen zetten of 'jou' te verheffen boven jouw medemens.

Begrippen
Begrippen zijn nooit wat zij aangeven. De werkelijkheid is nooit in woorden te vatten. Wij hechten te veel waarde aan woorden, zeker wanneer wij het hebben over wat wij zelf zijn, waar wij vandaan komen en waar wij naar toe gaan. Ons lichaam en de ons omringende natuur doen het allemaal probleemloos zonder woorden, trouwens ook wanneer het mis gaat. Woorden kunnen alleen maar verwijzen naar iets wat er is, maar wat niet te omschrijven is. Zodra de 'Weg' verstandelijk begrepen is, moeten de woorden en hun constructies rigoureus verlaten worden. Het laatste woord dat wij nog kunnen bespreken (maar meer ook niet) is Leegte of Niets

Leegte, Niets
Leegte of het Niets of het Ongeborene zijn allemaal redelijk neutrale begrippen om het onkenbare zijn te omschrijven. Maar het is een zinloze oefening. Het denken weet er geen raad mee, omdat het denken zijn eigen bron niet kan doorgronden. Bewustzijn is pas mogelijk door het gewaarworden van verschillen tussen licht-donker, goed-kwaad, stilte-geluid etc. Dat wat nooit verandert kan geen object zijn van denken.
Eigenlijk kan je alleen omschrijven wat het niet is. Niet dit en niet dat. Niets wat je waar kan nemen. Er valt dus helemaal niets over te zeggen. Het wordt ook wel Licht genoemd of Ruimte, maar die begrippen hebben niets te maken met zichtbaar licht of ervaarbare ruimte. Of er is Niets of er is beweging en vorm. En die laatsten zijn duaal en slechts tijdelijk van aard.

Wij hebben het dus over iets dat totaal ontoegankelijk is voor alle menselijke begrijpen en streven. Dus er valt ook niets over de werking er van te zeggen en er valt dus ook geen enkele winst mee te behalen.

En hier uit volgt de paradox van ons bestaan, zoals Nisargadatta dat zo mooi verwoordde: "Al datgene wat je kent als jezelf, bèn je niet en dàt wat je niet, nooit, kan kennen -maar dat wat wel Nu deze zin leest- is nu exact wat je wèl bent."Meer valt er niet te weten, te begrijpen of te doen. Verder kan je als 'je' niet komen. De Weg gaat tot hier. Je hebt (je als het) niets gevonden. Het zien..dat ben je! De zoektocht is ten einde. Voor de rest gaat het leven Nu zoals het gaat want er is geen 'jij' die het doet....

Noumenon (nieuw)


Grieks voor 'dat wat aan het verstand verschijnt' of 'door het verstand gedacht wordt', het tegengestelde van phainomenon, 'dat wat aan de zintuigen verschijnt' (ofwel fenomeen). Een begrip bijvoorbeeld waaraan geen voorwerp beantwoordt is een noumenon. Een 'waarde' is zoiets
In de antieke filosofie werd de noumenale wereld gelijkgesteld met de wereld van de ideeën die alleen door de filosofische geest gekend konden worden. Daarmee in tegenstelling stond de wereld van de fenomenen, die werd gelijkgesteld met de wereld van de zintuiglijke werkelijkheid, bekend bij de ongeletterde geest. De moderne filosofie ontkent over het algemeen de mogelijkheid van kennis die onafhankelijk is van de zintuigen. Immanuel Kant gaf van dit standpunt de klassieke versie, die zegt dat de noumenale wereld kan bestaan​​, maar volkomen onkenbaar is voor de mens. In de kantiaanse filosofie wordt het onkenbare noumenon soms gekoppeld aan het onkenbare "Ding an sich". (bron: Winkler Prins)



Noumenon, plural Noumena, in the philosophy of Immanuel Kant, the thing-in-itself (das Ding an sich) as opposed to what Kant called the phenomenon—the thing as it appears to an observer. Though the noumenal holds the contents of the intelligible world, Kant claimed that man’s speculative reason can only know phenomena and can never penetrate to the noumenon. Man, however, is not altogether excluded from the noumenal because practical reason—i.e., the capacity for acting as a moral agent—makes no sense unless a noumenal world is postulated in which freedom, God, and immortality abide.
The relationship of noumenon to phenomenon in Kant’s philosophy has engaged philosophers for nearly two centuries, and some have judged his passages on these topics to be irreconcilable. Kant’s immediate successors in German Idealism in fact rejected the noumenal as having no existence for man’s intelligence. Kant, however, felt that he had precluded this rejection by his refutation of Idealism, and he persisted in defending the absolute reality of the noumenal, arguing that the phenomenal world is an expression of power and that the source from which this power comes can only be the noumenal world beyond.



Foto © www.minipunks.com