 |
| Eigen opname |
Wanneer het zoeken is afgelopen is ook de illusie van de zoeker dat er wat gevonden kan worden beëindigd.
Er is dan woordeloos weten dat ‘ik’ puur onpersoonlijk bewustzijn ben. Alles wat ‘ik’ meemaak vindt in mij plaats.
Dus dualiteit vindt plaats in non-dualiteit, ofwel in Tijdloosheid en Ruimteloosheid.
Over non-dualiteit valt niets anders te zeggen dan dat er niets over te zeggen valt.
Zodra er concepten gebruikt worden om het wezen er van te duiden zal er niets zinvols volgen.
Zo kan beweerd worden dat de ‘bron’ (of ontelbare synoniemen voor dit begrip) nooit gekend kan worden door een ‘gevolg vanuit die bron’....
Je kan ook beweren dat alles wat gekend wordt en kan worden, binnen/van-uit/via het onkenbare kennen geschiedt.
Dan zit je al heel dicht bij de oplossing, maar ook nu weer zijn er concepten nodig om deze ‘ont-dekking’ uit te dragen.En daar gaat het dan al weer direct mis.
Veel verder moet je daarom niet willen gaan, want ‘je’ blijft nog steeds in de dualiteit van een conceptuele wereld steken..
En elk gehanteerd begrip vraagt weer om een nadere definitie en een verklaring naar aanleiding van welke directe ervaring dit begrip uitgekozen is. Als er al een keuze is. en als er al een vrije keuze is
van een ‘iemand’ met een vrije wil.
De clou is juist dat het totaal verdwijnen van de illusie van het ‘zijn’ van een 'persoon' met een vrije wil de voorwaarde is van zelfrealisatie.
Het is nooit de persoon die de Waarheid vindt. Het is de Waarheid welke zichzelf realiseert in of via de persoon......
En die schrijft geen stukjes.
Rob Ek
3 Maart 2019
