Nu - Het Vervolg

Nu - vervolg

Uitzicht...eigen foto

 (advies; lees voor verdere uitleg het vorige stuk Nu)

Ik had gisteren een bezoekster die graag met mij wilde praten over deze blog, aangezien zij heel veel herkende in wat ik allemaal geschreven heb. Al snel bleek dat wij inderdaad op een zelfde spoor zaten en dat wij maar weinig mensen spreken over onze queeste. Al weet ik dat ik door de bezoekerscijfers van mijn blog heel wat mensen heb bereikt, die echter zelden reageren sinds ik de openbare reacties had uitgeschakeld. Maar je kan mij altijd mailen en eventueel daarna bellen.

Zo tegen het einde van het zeer open en geanimeerde gesprek vroeg ik haar of zij ook niet een gevoel had dat zij van ‘binnen’ gedurende haar leven eigenlijk altijd het zelfde bleef, ofwel aanvoelde en voelt. Een soort van steady state dus. Ja, dat had zij ook. En ‚dat‘ ongeacht wat er in haar leven allemaal heeft plaatsgevonden.

Voor mij is het al een tijd helder geweest dat in mij een blijvende en onveranderlijke ‚aanwezigheid‘ was en is. Of ik nu 19 of 60 was, het maakte niet uit hoe ik van binnen aanvoelde, zelfs wanneer de stemmingen behoorlijk konden verschillen.

En dat onveranderlijke gevoel kan eigenlijk niet precies gelokaliseerd of gevoeld worden. 'Je' kan er niet bij. Net als dát wat het ‚Ik Ben‘ kan realiseren, maar het niet 'als ding' kan waarnemen. Het is het zelfde noumenon. Het enige en onkenbare subject. En daarmee is het een teken dat waar wij naar zoeken (of gezocht hebben) altijd al aanwezig was en dus is. Het is het conceptloze 'Ik' of  'Ik Ben' vanaf het eerste moment van bewust worden in jouw leven tot heden. Ik besta en ik weet dat ik besta. Tijdloos en derhalve losstaand van de bewegingen van de imaginaire tijd. Daar zijn geen concepten voor nodig. Het IS.

Verder in ons gesprek besefte ik voor de zoveelste keer dat al het zoeken naar zelfrealisatie je feitelijk nooit naar het tijdloze kan brengen. Dat tijdloze is al de kern van ons wezen. Dat-wat-ziet is gelijk aan het tijdloze Heden of Nu, waarbij welk concept je er ook voor kan bedenken geen enkele invloed heeft op dat-wat-het-is. Verleden en toekomst zijn één gedachten stroom welke alleen op Dit Moment door het Tijdloze Zien 'gelezen' kan worden.
 
Elk zoeken start vanuit een iemand welke streeft naar een gewenst doel, creëert onmiddellijk het idee van tijd en suggereert een vinden van de gewenste vorm en brengt je onmiddellijk weer in dualiteit. En al die stappen vereisen het gebruik van taal! De (mede)schepper van tijd en ruimte.

 

* * *

Wie zei ook weer: Waar twee (of drie) bijeen zijn in de naam van ..... zal Deze aanwezig zijn.

Zo voelde ons gesprek dus aan.

Voor mij betekende ooit het einde van de laatste illusies van een zoektocht. Wat vormloos en tijdloos is kan je - als een persoon - nooit ‚vinden‘. Onmogelijk.

Je kan dat alleen maar in essentie Zijn en dat ben je al als die steady state.

Het Zien (of Zijn) kan nooit gezien worden. Je bent het.

En nogmaals; geen concept kan dat vastleggen.

Rob