Leegte...Niets.......

Al weer een tijd geleden zat ik naar de Verwondering op NPO2 te kijken en vooral te luisteren naar het gesprek van  Annemiek Schrijver met de mij (toen nog) onbekende Leo de Jong. Deze Dominicaanse priester bleek in Rotterdam (ik ben op Zuid geboren en getogen en woon inmiddels al weer bijna 7 jaar weer in Rotterdam) al jaren en jaren actief te zijn geweest.

Ik zocht al langer naar een ontmoetingspunt nadat ik zo’n 35 jaar - vooral in mijn eentje - was bezig geweest met a-Dwaita, Zen en de laatste tijd met ook de Westerse Mystiek (Eckhart).

Ik had er een website (het Chakraplein) aan gewijd en - nadat ik daar mee gestopt was - de blog hier, die ik nog steeds zo nu en dan aanvul.

Ik ben nooit achter een echte levende guru of leermeester aangelopen, maar ik had er toch wel eens behoefte aan wat vragen door te spitten. Maar een niet erg stevige gezondheid en ook geen volle schatkist hielden mij regelmatig tegen. Maar het internet bleek een rijke bron voor communicatie ook over dit onderwerp.

De uitzending met Leo de Jong was prachtig en het vormde voor mij een soort van bevestiging waar ‚ik‘ zo ongeveer zat op mijn weg (die uiteraard geen weg is). Ja, bij zo’n man zou ik graag aanschuiven naar aanleiding van de vraag of ik wel goed zit....

Groot was dan ook de schok, toen ik zoekend naar zijn Leerhuis (Spiritualiteit op straatniveau) las dat hij de vorige week (t.o.v. de herhaalde uitzending) tijdens een groepsreis van het Leerhuis daar in Griekenland op 87 jarige leeftijd overleden was.

Maar zoals dat gaat, overledenen kunnen nog steeds gezien en gehoord worden via de media....

Hij vertelde bij Annemiek Schrijver over één van zijn meest schokkende ervaringen toen hij als jonge priester in een spirituele crisis kwam, waar hij wegzakte in een donkere vieze gladde buis en dat hij daar niet uit kon komen. Hij moest zich maar ‚laten‘ gaan en kwam daarna in een oneindige void (leegte) die verschrikkelijk was.

Zo rond mijn tiende had ik ook een dergelijke ervaring. Ik had toen ook een heldere droom, waar ik ook bij mijn volle bewustzijn was. Ik stond op een grasveld in de buurt van Rockanje, en een meter of 20 stonden mijn ouders en zus bij een heg te praten met mensen, die daar achter de heg op een weggetje stonden. Ik zakte ineens door de grond, wat een moeras bleek. Ik riep in doodsnood om hulp, maar niemand reageerde. Die mensen achter de heg waren kennelijk belangrijker dan mijn tienjarige ‚toen‘. Ik zie nog steeds de beelden voor mij dat ik hulpeloos wegzakte en de natte grond en drab langs mij steeds sneller ‚omhoog‘ gleed (dus ik wegzakte). Ik kon mij nergens aan vasthouden en verdween in de diepte. Ik wist dus toen al, dat ik alleen maar op mij zelf kon vertrouwen op de weg die ik te gaan had.

Zo’n twintig jaar later kwam ik opnieuw in die donkere oneindige void. Ik was al ziek en lag in bed. Beneden hoorde ik de visite. Ik zweefde ineens in een stikdonkere leegte. Daar was het doodstil. Ik probeerde daar in beweging te komen, maar ik sliep. De dag er na bleek ik verschrikkelijk ziek te worden, wat ik maar net overleefde. Daarna begon het zoeken pas echt serieus. Wie was ik nu werkelijk en wat hadden die ervaringen voor boodschap?

Nu, vooral door mijn eigen weg gaan. Het was niet anders en het is nog steeds zo. Mijn omgeving moe(s)t er maar weinig van weten en vrienden haakten af of wilden er niets van weten. Het spijt mij, ik kon niet anders.

Ik weet nu dat 'ik weet dat ik weet' en dat ik 'wat ik werkelijk ben' niet (en nooit) kan kennen, omdat ik (als onpersoonlijk tijdloos bewustzijn) dat ben. En wat ik ben (en alle levende wezens zijn) kan nooit door ‚mij’ gekend worden omdat mijn werkelijke 'ik geen vorm heeft en tijdloos is. Kijken naar mij-zelf zou dus het noodzakelijke scheppen betekenen van iets dat kijkt en iets wat bekeken wordt. Dualiteit dus. Zelfs de beruchte of geliefde (vol-ledige) void is dus maar een observatie. Daar waar geen tijd is, is ook geen ruimte. Dus er is niets kenbaars. En de kenner kan niet gekend worden, omdat die samenvalt met het onkenbare..... .

Mijn persoon en lichaam zijn net zo zeer objecten in het zien als alles waarin ik in verkeer en alle anderen die ik tegenkom en de wereld in al zijn facetten waar wij in bewegen. Dat 'ik' uit deze zin wordt dus als een idee (concept) gekend en kan dus nooit zijn wat ik werkelijk ben.

Verlichting en zelfrealisatie zijn geen ervaringen van de persoon en waar er geen persoon is, is ook geen ervaring. Nondualiteit of het Noumenon is/zijn niet te ervaren.Door niemand.

Ik verkeer als persoon niet in voortdurende bliss (want wie zou daar weet van hebben?) en weet dat er geen enkele streven daarnaar ook maar enige zin heeft. Ik als persoon doe dit allemaal niet. En wie of wat dit onnavolgbaar (in tijdloosheid en ruimteloosheid) doet, legt daarvoor geen verklaring af, want is niets.

Je bent dan voorbij de taal, waar geen enkel concept ook maar enige betekenis heeft t.o.v. dat-wat-is.

Einde van het zoeken door de eindigende zoeker.

Eigen opname

Wanneer het zoeken is afgelopen is ook de illusie van de zoeker dat er wat gevonden kan worden beëindigd.

Er is dan woordeloos weten dat ‘ik’ puur onpersoonlijk bewustzijn ben. Alles wat ‘ik’ meemaak vindt in mij plaats.

Dus dualiteit vindt plaats in non-dualiteit, ofwel in Tijdloosheid en Ruimteloosheid.

Over non-dualiteit valt niets anders te zeggen dan dat er niets over te zeggen valt.

Zodra er concepten gebruikt worden om het wezen er van te duiden zal er niets zinvols volgen.

Zo kan beweerd worden dat de ‘bron’ (of ontelbare synoniemen voor dit begrip) nooit gekend kan worden door een ‘gevolg vanuit die bron’....

Je kan ook beweren dat alles wat gekend wordt en kan worden, binnen/van-uit/via het onkenbare kennen geschiedt.

Dan zit je al heel dicht bij de oplossing, maar ook nu weer zijn er concepten nodig om deze ‘ont-dekking’ uit te dragen.En daar gaat het dan al weer direct mis.

Veel verder moet je daarom niet willen gaan, want ‘je’ blijft nog steeds in de dualiteit van een conceptuele wereld steken..

En elk gehanteerd begrip vraagt weer om een nadere definitie en een verklaring naar aanleiding van welke directe ervaring dit begrip uitgekozen is. Als er al een keuze is. en als er al een vrije keuze is van een ‘iemand’ met een vrije wil.

De clou is juist dat het totaal verdwijnen van de illusie van het ‘zijn’ van een 'persoon' met een vrije wil de voorwaarde is van zelfrealisatie.

Het is nooit de persoon die de Waarheid vindt. Het is de Waarheid welke zichzelf realiseert in of via de persoon......

En die schrijft geen stukjes.

Rob Ek

3 Maart 2019

Geen weg.

Eigen foto van laantje in Nesselande.

Voorzichtig rondtastend in de leegte welke geen tijd en ruimte kent, wordt het rondtasten onmiddellijk waargenomen. Er bestaat geen tijd of afstand tussen. Er is geen 'ik' die gebruik maakt van de functie zien om iets anders waar te nemen. Er is maar één -tijdloze- observatie.

Ik ben dat rondtasten niet. Dat zijn gedachten die vorm willen geven aan wat al begrepen is, en die dat begrijpen willen vastleggen in de vorm van overtuigingen. Ook dat alles wordt onmiddellijk stil waargenomen. Alleen het waarnemen kan niet waargenomen worden. Daar houdt alle zoeken mee op. Er zit niets achter het waarnemen. Er is alleen weten van weten.

„Wees stil en weet dat je het weten bent." Niet het weten in woorden, maar weten dat je het Zelf (wat dus niet het gehanteerde concept bepaalt) bent wat altijd onveranderlijk IS. Alle beweging is illusie geconstrueerd door weer die gedachten, door concepten, door taal.

Die geven de indruk van beweging, van verandering, van verleden naar toekomst, begin en einde.

Maar dat einde zal ook gezien worden, immers het zien is niet aan tijd gebonden.

De aangeleerde concepten hebben ons ‘ik’ opgebouwd en uitgebreid. Maar zij zijn leeg (aan een persoonlijk zelf).

Vallen die gedachten weg door gebrek aan geloof aan hen en aan aandacht, dan onthult zich Dat altijd en eeuwig al IS. Wat nooit - al was het maar een nanoseconde - is weggeweest.

Ik ben Dat, altijd geweest, al is er in feite geen tijd geweest. Woorden zijn bedrieglijk. Daarom wordt ook de ontkenning ontkend. Tot er niets over is dat verdeeld kan worden in tegenstellingen, dan is er alleen zien (of zijn), wat er altijd al was of of liever IS.

Tijdloos.

De zoeker is zoek......

De zoeker wordt doorzien wanneer hij gezien wordt als weer een vorm in bewustzijn. Elke beweging wordt stil en zonder doel automatisch waargenomen.

Het is het zien wat feitelijk gezocht wordt en bij het besef dat het zien altijd is (zonder inspanning van wie of wat) is het klip en klaar dat 'jij of 'ik' dat zien (of bewustzijn, kennendheid) bent.

Alles wat gezien wordt kan nooit zijn wat je wezenlijk bent.

En zien kent geen tijd en ruimte en concepten en is altijd hier-nu, wat niets is.

Het zoeken heeft dus geen doel en kon dus niets vinden, dat kon ontsnappen aan het Zien.

Alleen het Zien blijft onvindbaar en dat is dat jij en ik zijn.




 

'Lachwekkend' simpel - Uit de oude doos

Misschien moeten wij er maar eens mee ophouden.
Al die geniale zinsconstructies
Die zogenaamd diepe discussies
Dat lesgeven en dat proberen te begrijpen
Het oordelen over anderen (er zijn geen 'andere' anderen)
Moeilijk doen over wat zo eenvoudig is...

Neo-dit en traditioneel-dat
Al die zogenaamde Leren, de kerken, de priesters, de Meesters
Al die Superwezens die het ooit 'gezien' hebben
En waarvoor je eeuwen later nog steeds moet knielen
Waardoor hun boodschap onbereikbaar werd

Al die raadgevingen hoe je je zelfs na het Inzicht dient te gedragen
.....heb je het eindelijk gevonden zijn er weer voorschriften.......
Al die hel en verdoemenis die je beloofd worden wanneer je het niet wilt of kan geloven
En op jouw eigen benen wilt gaan staan

De zo lang gezochte waarheid is zo ongelofelijk simpel
Dat iedereen er over heen kijkt
Alleen het denken maakt het zo ingewikkeld
Je bent Dat wat voorafgaat aan de gedachte, aan die twee woorden: "Ik Ben"
Of slechts aan het woord 'Ik' of aan welk woord dan ook.

Aanwezigheid
Opmerkzaamheid
Gewaar-zijn
Leven
Er-zijn
Nu
Bestaan

Dat wat ziet
Zien
Dat wat hoort
Horen
Dat wat proeft
Proeven
Dat wat voelt
Voelen
Dat wat ruikt
Ruiken

Het onmiddellijke en enige Nu
Waarin alles te vernemen is
Waarin al die woorden en al die ervaringen dit moment samenkomen
De stille ruimte waarin alles gehoord en gezien wordt

Er is al veel te lang veel te geheimzinnig over gedaan
Grote Meesters, Kardinalen en Heiligverklaringen
Dikke boeken, traktaten, inquisities, oorlogen, zelfmoordaanslagen
Hebben van die Stilte een onneembare vesting gemaakt

Je bent gewoon heel eenvoudig dat-wat-dit-alles-gewaar-is

Verblijf daar in, zet je tentje er in op
En ook dat laatste is onzin als raadgeving
Want je.....het.....is er toch al die tijd al
'je' hoeft er niets voor te doen
Voor dat wat je al bent.

En veel van degenen die deze waarheid ontdekken
Gaan hard lachen
Of glimlachen in stilte


Illustratie: "De Deur deur", computergegenereerde tekening © 2005 Richard de Vries, Rotterdam