Het weten dat je in essentie 'niets' bent ofwel 'niet-iets',
ofwel geen objectief verschijnsel, behoeft niet tot paniek te leiden.
De eerste troost is dat wanneer je gezien hebt dat alle
objectieve verschijnselen opkomen en onontkoombaar weer verdwijnen (ofwel geboren
worden en sterven c.q. geschapen en vernietigd worden) dat je als 'niet-iets'
daarvan niets te duchten hebt.
O.k. het lichaam zal verdwijnen en de persoon met zijn aard
en geschiedenis dus ook, maar waarin alle verschijnselen in verschijnen zal
tijdloos (tegenwoordig) zijn.
Taal is in deze een lastig medium. Op elk voor is weer een
tegen.
Ten tweede hoef je niets te doen om dit inzicht te
verwerven. En ook het bewust niet doen is ook weer doen. Het tijdloze kan niet gevangen
worden door doelgerichte activiteiten die tijd en ruimte vereisen om in te
kunnen functioneren.
Het enige betrouwbare antwoord komt uit de persoonlijk beleving,
wanneer plots wordt ingezien of geweten dat je het tijdloze bent. Op YouTube
staan heel wat video's met o.a. Mooji en Papaji waar be-zoekers plots hun
tijdloze en vormloze zelf ervaren. De een zal in stilte zitten stralen en de
ander zal in onstuitbaar geschater uitbarsten.
In taal is dit moment onoverdraagbaar. Veel leraren hebben
dit lang via allerlei methoden en uitputtende uitleg geprobeerd, maar zien uiteindelijk
in dat zo'n moment van bevrijding nooit via inspanning bereikt of versneld kan
worden.
Doelloos bij-een zijn in stilte, de ware betekenis van satsang,
is de enige weg om die onpersoonlijke en vormloze stilte te realiseren.
Zodra je ook daar weer met intenties zit kan je het
vergeten. Zodra je gaat uitleggen wat en hoe Het IS, is het weer onbereikbaar weg.
Komen en gaan zijn niet aan de orde.
Het is hier.
Nu.
