Boeddha onderwees....SLOT

Sir Terence Gray

WeiWuWei

En dan nu het slotakkoord dat definitief een einde moet maken aan de gedachte over het wèl of niet bestaan van het verschijnsel mens. Wij bestaan, wij zijn er, maar niet als een tijdelijk, beperkt, verschijnsel. Wat wij dan wèl zijn kent eigenlijk geen uitleg in woorden. Maar de schrijver (WWW)  geeft aan dat hij de allerlaatste stap gezet heeft.

"Denkt er iemand aan Napoleon of Plato, Shakespeare of Mozart? Zo ja, dan is hij of zij gewoonlijk weer aan het ‘ver-materialiseren’, en heeft het allemaal niet begrepen.

Is men vergeten dat de Boeddha 95 jaar lang les heeft gegeven, maar geen woord heeft gezegd?


Tenzij dat wordt begrepen, is het moeilijk in te zien hoe de rest zou kunnen zijn: het is een soort universele sleutel voor de gesloten deur.


Anders gezegd, kunnen we zeggen dat vele veldslagen werden gewonnen door Napoleon, vele toneelstukken door Shakespeare werden geschreven, concerten gecomponeerd door Mozart, maar geen ‘Napoleon’ vocht ooit een veldslag, geen Shakespeare schreef ooit een zin, en geen enkele Mozart speelde ooit een noot muziek.


Gaan wij ooit ver genoeg terug teneinde de uiteindelijke ontkenning van de ontkenner van ontkennen te maken? Om de sprong van de 33 meter hoge paal te maken?


Bestaan wij of bestaan wij niet?


Er is nooit 'iemand' geweest die òf bestaan heeft of niet bestaan heeft.


Er is nooit ‘iemand’ geweest, die deze vraag zou kunnen beantwoorden.




p.s.: Wie kwam tot de uiteindelijke ontkenning (van de ontkenner van ontkenning) ? Ik deed dat. In het ontkennen van mijn ultieme objectiviteit ontkende ik mijn ‘zelf’. Zo doende schafte ik de notie van ‘mijzelf’ als een objectief gegeven af. Daarna bleef er niets meer over, omdat ik geen ‘ding’ ben. Objectief blijf ik vertegenwoordigd door alle mogelijke vormaspecten."

Tot zover Wei Wu Wei, die dus nooit objectief bestaan heeft.....zoals niemand dat heeft.

Ons ware bestaan (als kenner van de wereld, inclusief onze hoofdpersoon in ons drama) onttrekt zich aan elke vorm van objectiviteit. Rechtstreeks inzicht, òf spontaan verkregen òf gerealiseerd via atma vichara, ofwel zelfonderzoek, confronteert ons met de zekerheid dat wij als het zien, als het getuige zijn, geen kenbaar bestaan hebben. Wij zijn niet 'iets' dat zich laat opsporen. Maar dàt we 'zijn' is ook zonder maar één bewijs te moeten leveren onmiddellijk duidelijk. Ik ben er, ik besta als bewust kennen. Maar niet als de persoon waar ik zoveel in geïnvesteerd heb. Als er al iemand of iets is die daarin investeert. Dus ook niet.

En dan kom ik maar weer met de beroemde slotzin: Wat wij kennen, kunnen wij niet zijn en wat wij zijn, kunnen wij niet kennen (omdat er niets van 'mij' te kennen valt).

En nog steeds suggereert taal dat er een ik is en een begrijpen, wat in werkelijkheid dus niet kan bestaan.

Oorspronkelijk uit 24 mei 2010

Rob