Wanneer de woorden wegvallen, wanneer er geen concept meer overeind
blijft staan, wanneer alles ontkend wordt, is er geen doel meer, dus geen zoeker meer, geen verlichting, geen weg er naar toe en
geen weg terug.
Er zijn geen tekorten en er zijn geen beloningen. Alle leraren
zijn opgelost. Zij hadden je niets te vertellen. Niets is verworven, niets is kwijtgeraakt.
Alle beproefde methoden kunnen met het vuil mee, want er is
geen weg, er is geen oefenen. Voor wie of wat?
Dat wat je zocht was er op het moment dat je besloot te
zoeken. Het keek toe. Maar voor het zoeken moest 'het doel' mee gaan zoeken. Je zocht bewustzijn met bewustzijn. En jij (als persoon) zou er met de buit vandoor willen gaan.
Het gezochte was er nooit-niet op jouw pad, dat leidde naar het Grote Doel…. wat
je niet eens kon uitleggen. Je was er immers nooit geweest en wist niet waar je
het zoeken moest en hoe je het zoeken moest. Dat moesten anderen jou vertellen.
Niemand kon het je echt aanwijzen.
Zij kwamen allemaal met verschillende ideeën, velen met een hoop op een hele reeks van beloningen, met dingen dus. Toevoegingen aan dat vele waaruit je al bestond.
Maar dat alles werd 'automatisch' stil
gezien. Daarom had je er ook weet van. Maar naar dát stille - niet ingrijpende - weten keek je nooit.
Ook de momenten van wanhoop werden stil
gezien. Alles werd gezien, maar er werd nooit commentaar gegeven vanuit het licht
(het kennen) waar in je steeds zichtbaar en ervaarbaar was. En er was geen 'was' of 'zal' want je kan
alleen maar op dit Ene moment (er) zijn. Ook wanneer je er geen idee van hebt wat dat
betekent.
Ook al deze bovenstaande zinnen moet je schrappen. Alle woorden moet je schrappen en dan maar zien en ervaren wat overblijft.
Je kan je
nergens aan vasthouden anders dan het besef van het-er-woordenloos zijn, dat onkenbaar
maar toch onontkenbaar is.
Zonder al die ideeën, al die boeken, al die sutra's, al die
meditaties, al die leraren, zelfs niet wetend wie je bent, weet je zeker dat je
bent. Bij het ontkennen en negeren van alle gedachten is er niets om je zorgen
te maken. Hoe zou je dat ook kunnen? Er is geen 'je' meer.... Geen verhaal meer, geen doel meer, geen vervulling meer.
Je weet dat je bent, maar weet niet wat je bent. En in die stilte
verdwijn je niet. Je bent het. Maar dat heeft niets meer met je naam, jouw lichaam,
jouw persoon te maken.
