De ironie van de Dubbele Laag

Door het willen begrijpen va het leven en het zoeken naar 'Verlichting' creëer je een dubbele laag 'op' het leven.

Door na te denken, ontevreden te zijn en te gaan zoeken naar vrede wordt er vanuit de Totaliteit een Beperking gecreëerd, die weer zijn eigen beperkingen creëert: de Zoeker, zijn zoeken het Gezochte.......

Jij bent het leven zelf. Alles in en om jou heen functioneert vanuit zichzelf en als zichzelf.

Het Absolute, het Leven zelf, weet hoe alles is.

Maar de beperking, het denken, weet dat niet en gaat daarom zoeken, vragen stellen, hypotheses formuleren, zoeken naar bewijzen en uiteindelijk het formuleren van conclusies. In woorden.

Het denken heeft nooit toegang tot het Absolute. Het denken komt er uit voort, en zal als 'gevolg' zijn oorzaak nooit kunnen doorgronden.

Het denken kan alleen functioneren met tegenstellingen, het is in zichzelf verdeeldheid. Hoe kan verdeeldheid het Onverdeelde vinden??? Elk zelfoordeel en elk oordeel over de wereld ontbreekt het aan het essentiële. Het Weten van het toekijkende Kennen.

En dat functioneert als basis van ons bestaan elk moment en volkomen automatisch.

Daar hoeven ‘wij’ helemaal niets aan en voor te doen.

Het is het doorzien van de overbodigheid van het zoeken, die ons het altijd aanwezige Zijn doet beseffen.

p.s.

Het zelfde geldt voor alle zelfanalyses en alle zelfbeoordelingen. Wie beoordeelt wie? Laat de beperking van de zelfbeoordelingen vallen en zie objectief wat is. Het leven is elk moment wat het is. Het Leven vraagt niet om het te beoordelen maar om het te leven.