Advaita

Een vriend schreef mij deze week dit:

"Ook je blog volg ik met belangstelling, alleen dient het, wat mij betreft, niet het verwerven van inzicht in advaita. "

Advaita is geen doel op zichzelf. Het is uiteraard slechts een hulpmiddel om er achter te komen wie je werkelijk bent. Ik ben geen propagandist voor een 'school' maar geef aan waar je het zoeken kan, wanneer je wilt weten hoe de vork in de steel zit (of kan zitten). Na lange omzwervingen heb ik het althans daar gevonden. Bij Advaita hoef je niet - zoals bij Zen - desnoods jaren en jaren in een streng kloosterregime door te brengen, teneinde het licht te zien. Al kan het jaren duren voor je het echt door hebt.

Bij Nisargadatta - m.i. met Sri Ramana één van de meest zuivere recente bronnen van Advaita - kon je desnoods na een week al weer naar huis sturen, wanneer je volgens hem genoeg wist. De rest zou zich - vanuit zichzelf - verder wel thuis bij jou voltrekken. Zoals alles zich vanzelf voltrekt.

Ik geef er dan maar de naam Advaita aan, omdat dit refereert aan een aantal te lezen of te bezoeken betrouwbare bronnen. Maar onder de vlag van Advaita wordt her en der ook een hoop onzin gedebiteerd en zijn er vele tegenstellingen in opvattingen.

Maar ja, daar kan ik zelf natuurlijk ook onder vallen. Ik schrijf ook wel stukjes en reacties waarvan ik later moet constateren dat het meer emotie is dan gedegen inzicht. In die zin is niemand meer of minder dan een ander.

Uiteindelijk zijn we allen de natuur zelf die ons leeft. Is althans mijn overtuiging. Onze zelf-standig-heid is maar schijn. C.G. Jung schreef in zijn autobiografie dat hij in de savannen van Afrika overweldigd werd door de pracht van de Schepping. Het zien van kudden olifanten, antilopen, en giraffes te midden van een woest landschap en een prachtige zonsondergang brachten hem tot het gevoel dat hij zelf de ogen van God was. Dat hij het bewustzijn van God was. Dat God niet zelf kan zien, dat Hij dat alleen kan via de ogen van ons bewuste wezens. Dat we dat allemaal zijn. De schepping leeft als ons, en ervaart zijn schepping via onze zintuigen.

Helaas brengt dat ons zowel schoonheid als verschrikking, maar in wezen is er geen autonome persoon die het allemaal overkomt. Het overkomt allemaal het Scheppende zelf. Jouw, ons bewustzijn is Mijn Bewustzijn, zou de Heer ons willen vertellen (om het maar eens in Bijbelse taal te zeggen). Er is geen ander dan Ik. Eén Geest. Eén Leven. Eén Natuur. Eén Zelf.

Geen Bron, want Het is alles.

Dat is toch een mooie gedachte terwijl wij alleen of tezamen onze dagen nuttig of ogenschijnlijk nutteloos proberen te vullen.....

Wat wij ook doen of moeten ondergaan, het heeft altijd betekenis in het Ervaren van het Zelf zelf.

Rob