Wij begeven ons weer met enige schroom in onbenoembaar, onkenbaar, gebied.
Wanneer je de boeken, en de websites leest van o.m. de leerlingen van 'Sailor' Bob of iemand als Tony Parsons, dan kan al licht de indruk ontstaan, dat met het herkennen van Aanwezig Bewustzijn de zaken zo gepiept zijn. Het zoeken is klaar en de Bron is gevonden. Je bent het zelf. Alles is Een en Niet Twee. Verder zoeken is zinloos.
Daar wordt her en der nog al tegen geprotesteerd en wordt er gesproken over pseudo-Advaita. Je moet verder, je moet dieper, zo wordt geëist. Beiden hebben in feite gelijk. Ja, we leven in dualiteit, dus dat oordeel kon niet uitblijven.....
Wat hier mijn inziens aan de hand is, dat als gevolg van de zoektocht van de persoon -die zichzelf als zoeker beschouwt- het zoeken an sich wordt doorzien als het Gezochte, en dat na dat moment de persoon in Tijd en Ruimte niets meer kan doen. Hij is immers doorzien als feitelijk niet bestaand. Niet de persoon leeft een autonoom leven, maar Dat wat hem leeft. Bewustzijn is het Gezochte.
Men kan daarna niet anders dan het leven te leven, zoals dat zich dagelijks ontrolt. Voor velen is het 'Houthakken en eten klaarmaken'. Maar het kan voor anderen ook inhouden dat de ontwikkeling van Bewustzijn verder gaat richting een volledige eenwording. Zie o.m. de werken van Meister Eckehart.
Het is niet meer aan de -doorziene- mens om intentioneel via de hem of haar ter beschikking staande methoden, inzichten en wijsheid de volgende stappen te zetten. Het enige wat je kan doen is te pogen je te ontledigen. Alle kennis, alle standpunten, alle denken moet je achter je laten.
Het is nu aan het Gezochte zelf om Zich-Zelf volledig in deze duale schepping te herkennen als het alomvattende Zijn. Dat proces van steeds dieper naar 'binnen' gaan (er is natuurlijk geen naar binnen) van het Zijn zelf, heeft totaal niets meer te maken met intenties van objectieve personen, die hier schrijven en lezen in gewone duale mensentaal.
De menselijke 'beperking' kan het Alomvattende niet kennen, laat staan begrijpen.
Bewustzijn zelf moet Zich-Zelf herkennen in het 'Ik Ben' en zo de 180- graden draai maken naar zijn Uiteindelijke Verschijnsel-loze Zijn. Maar die draai is ook maar een gedachte. Bewustzijn is zonder tijd en ruimte. Waar zou je je naar toe moeten draaien??
Er zijn velen die -feitelijk in 'opdracht' van het Zijn- het 'Ik Ben' doorzien, maar er zijn er al veel minder die de Onuitsprekelijke Ruimte betreden. Ook dan is er nog 'Iets' dat dit ervaart..... Zegt men.
Die laatste quantumsprong in/naar Zich-Zelf is kennelijk voorbehouden aan een 'geroepen' enkeling. Nogmaals, dit heeft dan niets meer uitstaande met de persoonlijkheid, die gekoppeld is aan het sterfelijke lichaam.
Wij hebben het in dit geval over de grote figuren die we van de overlevering, bibliotheek en de boekhandel kennen. Zij spreken als Bewustzijn tegen Bewustzijn, en op dat niveau moet ook de herkenning plaatsvinden.
En de brave toehoorder 'mens' kan er niets mee.Het vindt buiten zijn reikwijdte plaats. En toch is zelfs dat Uiteindelijke, de kern van ons wezen. Dat zijn wij in onze bewuste kern.
In die zin verschillen wij in wezen niet van de Boeddha, de Christus en al die anderen. Maar uiteraard niet als die beperkte wereldlijke persoon. Maar je kan als persoon je daar nauwelijks los van maken (Nisargadatta zei dan ook regelmatig tegen zijn toehoorders dat zij het het Universum zelf zijn, en dat zij zich moeten losmaken van het denkbeeld dat zij een kleine geïsoleerde persoon zijn, waarna hij dan onmiddellijk een vraag kreeg of het zin heeft om Bhajans te zingen. Hij werd er wel eens moedeloos van.)
Hier rest slechts overgave (wat je ook niet doen kan).
Rob
