Op deze blog staat hier en daar een mooi verhaal over een zoeker, zijn zoeken, de ervaringen die zijn opgedaan en uiteindelijk het doorzien van de hele zaak.
Het is een sprookje in mensentaal.
In wezen is er niemand die iets kan doen om Niets (en vergeet dit concept) te bereiken, te begrijpen en het leven er naar in te richten.
Duidelijk moet zijn dat alles zich in het heden voltrekt, zoals het zich voltrekt. Dat is wat het is. Er is geen doener die het doet. Alles wordt gedaan. Of liever: gebeurt vanuit zichzelf.
Maar ook nu weer: Woorden kunnen nooit de werkelijkheid beschrijven, de werkelijkheid begrijpelijk maken en het leven zo beïnvloeden dat wij het allemaal kunnen aanvaarden. Zelfs die 'wij' en het 'mijn' ontbreken als een onafhankelijk identiteit.
Het begrip doel (zelfrealisatie) is denken, de zoeker (mijn 'ik') is denken, de zoektocht is denken, en het doel bereikt te hebben is denken.
Denken, het totaal van de woorden, is nooit het feit zelf. Het loopt altijd achter de feiten aan. Het reageert slechts op wat er gebeurd is. Het is per definitie het verleden, dus niet in staat het heden te omvatten. Laat staan een toekomst te creëren.
Het Feit zelf is het stille -in zichzelf onkenbare- ervaren, het beleven, aanwezig zijn. Dat is er al. Dat is onze wezenlijke natuur. Dat doet zichzelf, wat in het Engels self-shining heet. Daar hoeven en kunnen wij niets voor te doen. Integendeel; het doet ons. Wij zijn een projectie, een manifestatie van die Natuur. Alles wordt gedaan. Dat kan heel eenvoudig gezien worden door er onbevangen naar te kijken.
Je hoeft er verder niets voor te doen, dan gewoon te leven.
Daar ga ‘ik’ dus gewoon maar fijn mee door……
Ik kan niet anders.
En dan ineens kan het je toevallen. Die Natuur, of het Absolute of de Bron ben jezelf. Dan is de persoon weggevaagd en is er nondualiteit.
Harry van der Tuin ook niet: Hij maakte de Crystalmandala © 2007
