Wie ben ik?....Tsja.........

In wezen zijn er geen leraren en leerlingen. Die zijn er alleen op het vlak van de woorden, van taal. Dus van denken. Zonder taal geen denken.

En hoe gemakkelijk is dat te doorzien. Je hoeft alleen maar gedachten, ofwel een rij woorden (een sequentie van klanken die wij geleerd hebben als woorden te herkennen), bewust waar te nemen. Dan zie je dat die woorden allemaal herkend worden, omdat zij allemaal jou zijn aangeleerd en van een betekenis en beeld/geur/smaak/gevoel zijn voorzien. Een boom is een boom en geen stoel, niet waar?

Concepten zijn allemaal voorwaardelijke betekenis-dragers. De vaste volgorde van de klanken zijn je aangeleerd, gelijk met de betekenis die dat pakketje heeft verworven in de taal die kent.

En is er onduidelijkheid over de betekenis van die klanken-pakketjes (begrippen, concepten, woorden) dan kunnen er misverstanden (het verkeerd verstaan) ontstaan. En die geven weer aanleiding tot discussies die er op gericht zijn weer helderheid te krijgen over de betekenis van de samengestelde klanken of juist het tegendeel er van.

De spirituele weg ontkomt ook niet aan dit duale verschijnsel. Er wordt gezocht, er wordt gekocht en wat je overhoudt is een gedrocht. Een leer, een geloof, iets wat wil bewijzen dat jij gelijk hebt en anderen niet. En wanneer er geschillen zijn over de begrippen en betekenissen dan zijn geschillen en uiteindelijk oorlogen niet ver meer.

En dat allemaal komt omdat in de gepercipieerde wereld der vormen, tegenstellingen (van welke aard dan ook) de noodzakelijke motor zijn van veranderingen, van groei, van identificatie en het losmaken daar van. Alles wat ontstaat moet onontkoombaar ook weer verdwijnen om bijvoorbeeld ruimte te maken voor efficiëntere vormen of juist het tegendeel daar van. Het moet schuren en botsen want daarin en daardoor ontstaan nieuwe vormen.

Dat allemaal is gelijk het probleem bij de zoektocht naar wie je werkelijk bent. Die zoektocht kan alleen plaatsvinden te midden van tegenstellingen. Je denkt iets te missen en je gaat op zoek waar dat is.

Daarmee verlaat je (blijkt helemaal aan het einde van het zoeken) het Huis waar je al die tijd al in leefde en je kijkt naar buiten naar het nieuwe doel dat je je hebt gesteld. Dan ga je op pad, de zoektocht naar de oplossing. Dat kost tijd om dat te vinden, dus in plaats van het berusten in het gevonden laten worden, ga je in de jou toegemeten ruimte actief tijd creëren teneinde het tijdloze te realiseren.

Zelfs de begrippen die uitgevonden zijn om het Tijd- en Ruimteloze te labelen en te omschrijven zijn een hindernis om het Uiteindelijke -altijd Hier en Nu zijnde- te realiseren.

Het verschilt niet van jou, dat ‘deel’ wat niet kenbaar is. Het Gezochte was er al toen je bewust werd van jouw aanwezigheid hier op aarde (waar je destijds nog geen idee van had) en het bleef er bij elke hoopgevende stap, bij elke mislukking en bij elke bijstelling van het doel van jouw zoektocht.

En die ik of jou worden en blijven ook continu gekend door een onkenbare kenner.Hoe je ook kijkt, de kenner zal je niet vinden, want die ben je zelf. Als de kenner en niet als het denk-ego.

En zodra je dàt hebt doorzien is de zoeker klaar. Je hebt alleen maar verschijnende en verdwijnende vormen ontmoet in de zoektocht. Je bent nog steeds actief in die wereld die constant verandert, waarin het doel zich steeds onttrekt aan elke vorm van waarneming.

Totdat je door krijgt (van wie of wat?) dat het kennen dus de absolute voorwaarde is van alle bestaan. Zonder het kennen valt er niets te ontwaren. Dan is er geen weet van een iemand in een wereld vol tegenstellingen.

Je wilt af van die tegenstellingen en de enige oplossing is dus te verdwijnen in of liever samen te vloeien met dat onveranderlijke dat ziet.

En ook dat is wat een iemand zelf niet kan bewerkstelligen. De schijngestalte kan zijn zijn eigen schijn aanwezigheid niet zelf oplossen. Het gebeurt wanneer het gebeurt.

Je kan spelen met taalloze momenten en dan ervaren wat overblijft. Dat wat onbenoembaar is. En wat onkenbaar is ziet keuzeloos toe..... Maar zodra je dat weer als middel tot een doel stelt wordt het weer een hopeloze onderneming in tijd en ruimte.

Vragen (uit de oude doos)

Sommige reacties van Advaita leraren kunnen erg hard overkomen. Dan wordt de leraar al gauw een teveel aan ego verweten. Maar de leraar zit er niet om sociaal aantrekkelijk te zijn, maar om bij de vragenstellers het ‘almachtige’ domein van hun denken te passeren en hen te raken in de altijd aanwezige achtergrond, welke uiteindelijk zelf alle antwoorden bevat.

P schreef bij voorbeeld:

”Ik heb jouw site met belangstelling gelezen. Advaita is betrekkelijk nieuw voor mij, zelf heb ik er al jaren Yoga en 10 jaar Za-Zen op zitten.

Ik heb ook de sites en You-tube filmpjes van oa. Jan Koehoorn, Jan van Delden en Tony Parsons eindeloos bekeken. Ik heb de boeken van Alexander Smit gelezen etc. etc.

Wat me - nu ook weer bij jou - verbaast is de stelligheid waarmee de 'persoon' als niet-bestaand wordt afgedaan. Om te overleven in deze 24-uurs economie heb ik toch ècht mijn persoonlijkheid - P.... - nodig om overeind te blijven. Als ik bijvoorbeeld een fout ontdek in een rapport - over mij - van een overheidsinstantie zal ik toch echt in de pen moeten klimmen om m'n bezwaren kenbaar te maken, anders word ik niet gehoord.

Als ik in de rij sta bij de Albert Heijn en een mevrouw met volle kar dringt voor, moet ik toch echt mijn 'ikje' aanspannen om deze dame even te wijzen op haar foute gedrag, anders ben ik zo maar m'n plaats in de rij kwijt etc. etc.

M.a.w. blootvoets, rustig thee-drinkend in een wellness-resort kan ik best zonder mijn persoonlijkheid, maar in hectiek van de grote stad 'it's a different ball game!'

Graag jouw reactie èn alvast bedankt daarvoor.”

Dag P,

De Advaita Vedanta wordt door de grote leraren als Ramana en Nisargadatta beschouwd als de universiteit van de spiritualiteit. Je moet alles wat je ooit over jezelf gedacht hebt, opgeven. Je moet jezelf opgeven. Het is het laatste wat je nog als de bedachte denker kan doen, voordat je je overgeeft aan het Zijn zelf.

In die zin is het een ogenschijnlijk meedogenloze weg om de Liefde te vinden die een ieder in essentie is. En eigenlijk is zelfs dat een 'ieder' nog teveel. Het gaat er alleen om wie jij, ik in essentie ben(t). En dat is het echt Enige wat je nooit kan vinden, omdat het NIET tot de wereld der verschijnselen behoort. Het is de Bron zelf van alles wat je ziet en ervaart. Je bent Dat zelf.

Daar hoef je in wezen niets voor te doen. Er alleen maar als bewustzijn zijn. Dan ontdek je ook dat ook alles waaruit jouw persoonlijkheid bestaat, louter vormaspecten zijn: gedachten, emoties, gevoelens, overtuigingen, identificaties. De 'persoon' is dus een smeltkroes van 'toevallige' tegenstellingen en kan dus nooit de weg wijzen of vinden naar Eenheid.

Het denken IS per definitie verdeeldheid, beperking, conflict, en kan Eenheid helemaal niet begrijpen.
Denken kan nooit het Leven zelf zijn, het bestaat uit louter woorden, hoe zou dat dan het woordeloze Oneindige kunnen betreden?

Jij, als levend wezen bent geen eigenaar van die persoonlijkheid. Je bent het Zien er van. Je 'doet' die persoon ook niet.

Probeer maar eens een minuut niet te denken. Het lukt je niet. Gedachten komen, zoals elke hartenklop van zelf komt.

Daarom heb je bijvoorbeeld zelf za-zen gedaan. Om er achter te komen wat een puinhoop het in jouw hoofd is. En vervolgens te ontdekken (ik hoop ...maar ik twijfel er aan... dat je dat al gezien hebt) dat je helemaal die puinhoop niet bent, maar het zien er van. Jij bent dus in essentie P. niet. Die doet zichzelf. Al denkt het denken dat het denken dit allemaal doet.

Maar ja, dat denken ben je dus ook niet.

Dus kijk alleen maar naar die mevrouw, die voorpiept. Zie jouw eigen reacties. Jij bent dat Zien. Zo, bewust zijnde, is de kans groot dat je haar niet terecht zal wijzen. Laat ze. Zij is net als jouw eigen lichaam en gedachten, ook niet meer dan een beeld in bewustzijn. Laat dat mens met die kar. Misschien is zij bang voor klappen van haar man, wanneer zij te lang weg is, of voelt zij zich angstig en wil zo snel mogelijk naar buiten. Weet jij veel. Help haar met haar kar te legen. Misschien piept zij daarna nooit meer voor....
Ben je 5 minuten later weer buiten. Nou en? Besteed dan die 5 minuten om bewust te worden, volledig aanwezig te zijn.

Voel dat je er bent, dat je bestaat, zie om je heen. Glimlach eens naar anderen in de rij. Stap uit dat reactiemechanisme van ikke, ikke, ikke.Waarom zou 'je' gehoord moeten worden, wanneer anderen een fout maken? Dat is allemaal ego, allemaal 'ikke' die meent dat hij het beter weet.

En maakt men een fout, laat het of wijs de ander er vriendelijk op. Hoeveel fouten heb jij niet gemaakt in jouw leven?
Doe niet als de onderbuik-politici en reik anderen eens de hand. Help hen het probleem samen op te lossen, wanneer dat nodig is.

Ik heb -even afkloppen- zelden of nooit ruzie op straat of in winkels (hier dus wel :) . Ik ben niet afgescheiden van anderen. Dus ik laveer mij door de omstandigheden die er zijn.Ik ben niet beter of slimmer dan zij. Er bestaan in wezen geen anderen. Wij zijn allemaal het Zelf-de....... Aanwezigheid, Zijn.

Hun essentie is ook mijn essentie, dus er is in wezen helemaal geen onderscheid. Daarom zie je uiteindelijk dat je nooit de 'eigen' persoon bent, maar dat wat dat allemaal ziet. Aandacht, Kennen, Weten, Zien......

Dit moet je niet bedenken, maar direct, onmiddellijk ervaren, door domweg in Aandacht te zijn.
En dat moet je dus JUIST doen in deze dwaze wereld, en niet in dat ressort.

Met vriendelijke groet,

Rob

Ik zie ik zie.....

En wanneer ik zie
Dat ik het zien ben
Van wat ik zie
Is wat ik zie
Gezien!
En zie ik 'ik' zoals ik ben.

Elk onderscheid tussen zien en gezien worden is illusoir

Wat Is Is

Spreuk van The Old Seal  (De Oude Rob)

Glashelder

© Schilderij I.M. Driftenaar

Je bent wat je zoekt

En je zoekt met wat je bent

Het maakt dus niet uit wat je doet

Wanneer je maar bewust bewust bent

Mooi toch?

Ik was dat -bewust zijn- een aantal weken geleden even niet en knalde op een feest met het hoofd (en bril) tegen een ongeziene terras afscheiding van kristal helder pantserglas. Ik dacht een uitgang gevonden te hebben! Het schilderij (jaren geleden gemaakt) laat ongeveer zien wat ik op dat moment zag.

Het onmogelijke mogelijk maken?

©Rob Ek - Mijn ruimte??

In wezen kan je alleen kennen wat in 'jouw' tegenwoordigheid (presence) zich allemaal afspeelt. Voor het gebruikte 'je' mag je ook 'ik' invullen.

Het is al bepaald wanneer, waar en als wat je geboren bent, welke ouders, sociale omstandigheden, onderwijs, banen vrienden & partners je hebt (gehad). Hoewel mijn zus veel van hetzelfde gedeeld heeft, heeft zij een totaal ander leven meegemaakt dan ik. Eén gemeenschappelijk ervaren wereld bestaat niet. Ieder leeft in zijn eigen wereld. En daar gebeurt heel veel in.

Je kan dit leven nooit die eigen persoonlijke bewustzijnsruimte uit om bij een ander te kijken of die wel echt bestaat en dezelfde dingen in dezelfde wereld meemaakt als jij. Je moet het maar aannemen.

Het enige wat je tot ernstige contemplatie moet stemmen is dat zowel alle wereldse verschijnselen als jouw eigen denken, voelen en lichaam ondeelbaar met en in die wereld verschijnen. En wat je ziet kan je nooit zelf zijn. En dat zien kan je nooit als ding, als fenomeen waarnemen.

Je bent het zien, oneindig, maar altijd hier.

Om het over mijzelf te hebben: als kind had ik al ervaringen met zaken die ver buiten mijn eigen kindvermogen lagen. Er was de herhaalde ervaring bij flinke ziekten met hoge koortsen dat ik dan in een staat van (wat ik later beschreven zag als) bliss terecht kwam. Helder, stil, tintelend, oneindig, vrij en dan zonder al die woorden. Ik deed toen al oefeningen om dat weer opnieuw te beleven. Maar met ziekte was het vrijwel altijd raak.  

Ik kon ook reisjes maken buiten mijn lichaam, wat soms een zeer angstige activiteit kon zijn en later kon ik voelen wat andere mensen in zich droegen. De laatste jaren heb ik onpersoonlijk bewustzijn gevonden of (weer) her-kend (de wederkeer) en ook beseft dat zelfs dát nog ergens anders in verscheen. Ik zag het immers. En dat zien -ik schreef het al- is absoluut ontoegankelijk voor het denken en willen. Daar gaat in wezen heel deze blog over.

Dat onpersoonlijk 'er-zijn' kan je iemand zo zuiver mee laten maken. Binnen het kwartier. Zo simpel is het. Later ervoer ik dat  o.m. bij Djihi en zag ik nog wat later bij Mooji en zijn leraar Papaji precies hetzelfde gebeuren. Mooi, dacht ik, ik ben dus toch niet gek.

"Ja, maar de persoon bestaat niet!" wordt je dan onder de neus gewreven. Tsja…Wie schrijft dit dan? Het Zijn, of toch een iemand die op zijn pc zit te tikken? Wie voelt de behoefte mij te corrigeren? Hoe kan je als niet-persoon reageren??? Dat moet dus wel een echte illusie zijn.

Ja, ik weet dat alles Een en Zijn is, maar het zijn ook maar concepten. Ook Bewustzijn is maar een toevallig concept, zoals Robert Adams steeds weer herhaalde. Wanneer je dat concept weghaalt, wat blijft er dan over?  

Ik ga niet meer van aannames uit, maar van direct uitproberen en ervaren. Jaren en jaren.

Ik weet daarom dat de persoon zich dat Zijn niet eigen kan maken. Je hebt het over niets en je bent het zelf. Ik ben altijd hier en altijd nu waar ik ook ben.

Je kan als arme zoeker tot de rand van de rivier komen. Aan de overkant moet het zijn. Alsjeblieft? Meester. Geef mij een kontje! Zie je dan de Meester aan de overkant zitten, dan kan je hem eindelijk de vraag stellen hoe aan de overkant te komen. De Meester zal antwoorden: "Je bent al aan de overkant."

Wat je in wezen bent is niet aan plaats en tijd gebonden. Het je/ik  is/ben onvindbaar. Maar je bent! Het is nooit-niet. Je weet dat je weet! Zonder ook maar één bewijs te hoeven leveren. Wat je bent is geen ervaring. Hoe je ook kijkt, er valt niets te zien. Je weet dan domweg dat wat je wezenlijk bent niet aan tijd gebonden is, dus de angst voor de dood is ook weg.

Maar is dan de wereld weg? Zijn je kinderen ineens weg? Zijn de kleinkinderen ineens weg? Kan je jouw huis niet meer vinden? Nee, natuurlijk niet. Je zal elke ochtend dezelfde persoon weer aantreffen bij het tandenpoetsen. De wereld kan niet weggedacht worden, zoals ook bewustzijn niet uitgezet kan worden. Maar je kan de gedachten wel louter als externe fenomenen leren zien.

"Het is onmogelijk" wordt mij voor gehouden. Maar het is noch mogelijk, noch onmogelijk, het heeft niets met een inspanning te maken. Ik leg dat dan ook uit, maar dat wordt niet eens gelezen of herkend. Laat staan geloofd, maar geloven zou ik ook niet willen aanbevelen.

Ik heb al decennia de herhaalde ervaring dat ik mensen naar dat punt kan brengen van die herkenning, ja sorry, dat is gewoon zo. No Big Deal. Ik zie het Nukuno ook doen. Ik kan het zelf niet ontkennen. Het is wel een kwestie van her-innering, maar het is er al-tijd. Het is de ruimte waarin jezelf altijd Nu verschijnt of liever: bent. Ik hoef er letterlijk niets voor te doen.

Als dan iemand anders roept dat dit niet kan, wat moet ik er dan mee? Het zijn vrijwel altijd de roepers-dat-het-niet-kan geweest die nooit eens de moeite deden de oefeningen eens serieus te doen, laat staan de auto of trein pakken om het experiment hier of elders eens mee te maken. Ja, het zal wel niet de Grote Verlichting zijn, maar wie zegt of die wel bestaat anders dan in de denkwereld? Je weet bovendien dat de persoon nooit verder kan komen. Daar (wat dus Hier is) zijn geen concepten, geen verschijnselen, niks.

O.k. genade dan maar? Maar door wie, voor wie en voor wat? Wat blijft er over?

Die geheimzinnige stilte waar van alles vermoed kan worden, maar niets beetgepakt.

Meer weet ik ook niet.