Het onmogelijke mogelijk maken?

©Rob Ek - Mijn ruimte??

In wezen kan je alleen kennen wat in 'jouw' tegenwoordigheid (presence) zich allemaal afspeelt. Voor het gebruikte 'je' mag je ook 'ik' invullen.

Het is al bepaald wanneer, waar en als wat je geboren bent, welke ouders, sociale omstandigheden, onderwijs, banen vrienden & partners je hebt (gehad). Hoewel mijn zus veel van hetzelfde gedeeld heeft, heeft zij een totaal ander leven meegemaakt dan ik. Eén gemeenschappelijk ervaren wereld bestaat niet. Ieder leeft in zijn eigen wereld. En daar gebeurt heel veel in.

Je kan dit leven nooit die eigen persoonlijke bewustzijnsruimte uit om bij een ander te kijken of die wel echt bestaat en dezelfde dingen in dezelfde wereld meemaakt als jij. Je moet het maar aannemen.

Het enige wat je tot ernstige contemplatie moet stemmen is dat zowel alle wereldse verschijnselen als jouw eigen denken, voelen en lichaam ondeelbaar met en in die wereld verschijnen. En wat je ziet kan je nooit zelf zijn. En dat zien kan je nooit als ding, als fenomeen waarnemen.

Je bent het zien, oneindig, maar altijd hier.

Om het over mijzelf te hebben: als kind had ik al ervaringen met zaken die ver buiten mijn eigen kindvermogen lagen. Er was de herhaalde ervaring bij flinke ziekten met hoge koortsen dat ik dan in een staat van (wat ik later beschreven zag als) bliss terecht kwam. Helder, stil, tintelend, oneindig, vrij en dan zonder al die woorden. Ik deed toen al oefeningen om dat weer opnieuw te beleven. Maar met ziekte was het vrijwel altijd raak.  

Ik kon ook reisjes maken buiten mijn lichaam, wat soms een zeer angstige activiteit kon zijn en later kon ik voelen wat andere mensen in zich droegen. De laatste jaren heb ik onpersoonlijk bewustzijn gevonden of (weer) her-kend (de wederkeer) en ook beseft dat zelfs dát nog ergens anders in verscheen. Ik zag het immers. En dat zien -ik schreef het al- is absoluut ontoegankelijk voor het denken en willen. Daar gaat in wezen heel deze blog over.

Dat onpersoonlijk 'er-zijn' kan je iemand zo zuiver mee laten maken. Binnen het kwartier. Zo simpel is het. Later ervoer ik dat  o.m. bij Djihi en zag ik nog wat later bij Mooji en zijn leraar Papaji precies hetzelfde gebeuren. Mooi, dacht ik, ik ben dus toch niet gek.

"Ja, maar de persoon bestaat niet!" wordt je dan onder de neus gewreven. Tsja…Wie schrijft dit dan? Het Zijn, of toch een iemand die op zijn pc zit te tikken? Wie voelt de behoefte mij te corrigeren? Hoe kan je als niet-persoon reageren??? Dat moet dus wel een echte illusie zijn.

Ja, ik weet dat alles Een en Zijn is, maar het zijn ook maar concepten. Ook Bewustzijn is maar een toevallig concept, zoals Robert Adams steeds weer herhaalde. Wanneer je dat concept weghaalt, wat blijft er dan over?  

Ik ga niet meer van aannames uit, maar van direct uitproberen en ervaren. Jaren en jaren.

Ik weet daarom dat de persoon zich dat Zijn niet eigen kan maken. Je hebt het over niets en je bent het zelf. Ik ben altijd hier en altijd nu waar ik ook ben.

Je kan als arme zoeker tot de rand van de rivier komen. Aan de overkant moet het zijn. Alsjeblieft? Meester. Geef mij een kontje! Zie je dan de Meester aan de overkant zitten, dan kan je hem eindelijk de vraag stellen hoe aan de overkant te komen. De Meester zal antwoorden: "Je bent al aan de overkant."

Wat je in wezen bent is niet aan plaats en tijd gebonden. Het je/ik  is/ben onvindbaar. Maar je bent! Het is nooit-niet. Je weet dat je weet! Zonder ook maar één bewijs te hoeven leveren. Wat je bent is geen ervaring. Hoe je ook kijkt, er valt niets te zien. Je weet dan domweg dat wat je wezenlijk bent niet aan tijd gebonden is, dus de angst voor de dood is ook weg.

Maar is dan de wereld weg? Zijn je kinderen ineens weg? Zijn de kleinkinderen ineens weg? Kan je jouw huis niet meer vinden? Nee, natuurlijk niet. Je zal elke ochtend dezelfde persoon weer aantreffen bij het tandenpoetsen. De wereld kan niet weggedacht worden, zoals ook bewustzijn niet uitgezet kan worden. Maar je kan de gedachten wel louter als externe fenomenen leren zien.

"Het is onmogelijk" wordt mij voor gehouden. Maar het is noch mogelijk, noch onmogelijk, het heeft niets met een inspanning te maken. Ik leg dat dan ook uit, maar dat wordt niet eens gelezen of herkend. Laat staan geloofd, maar geloven zou ik ook niet willen aanbevelen.

Ik heb al decennia de herhaalde ervaring dat ik mensen naar dat punt kan brengen van die herkenning, ja sorry, dat is gewoon zo. No Big Deal. Ik zie het Nukuno ook doen. Ik kan het zelf niet ontkennen. Het is wel een kwestie van her-innering, maar het is er al-tijd. Het is de ruimte waarin jezelf altijd Nu verschijnt of liever: bent. Ik hoef er letterlijk niets voor te doen.

Als dan iemand anders roept dat dit niet kan, wat moet ik er dan mee? Het zijn vrijwel altijd de roepers-dat-het-niet-kan geweest die nooit eens de moeite deden de oefeningen eens serieus te doen, laat staan de auto of trein pakken om het experiment hier of elders eens mee te maken. Ja, het zal wel niet de Grote Verlichting zijn, maar wie zegt of die wel bestaat anders dan in de denkwereld? Je weet bovendien dat de persoon nooit verder kan komen. Daar (wat dus Hier is) zijn geen concepten, geen verschijnselen, niks.

O.k. genade dan maar? Maar door wie, voor wie en voor wat? Wat blijft er over?

Die geheimzinnige stilte waar van alles vermoed kan worden, maar niets beetgepakt.

Meer weet ik ook niet.