Help! (met correcties).

De meeste reacties die ik krijg,  gaan over de worsteling tussen het tijdelijke (als de persoon, het denken, dat-wat-gezien-wordt) en het tijdloze weten (als doel van de zoektocht). Hier een antwoord op zo'n reactie.

Ja, alles wat vorm heeft, hoe subtiel ook, verschijnt in 'gewaarzijn'. Geen aanwezigheid -taal blijft een beperking - maar tegenwoordigheid.

Wat je werkelijk bent is onpersoonlijk tijdloos bewustzijn.
Zodra er oordelen zijn is het weer denken en illusoire tijd!

Ook het idee dat het 'onkenbare' je kan leiden bij jouw leven, bestaat in wezen niet.

In het tijdloze heden kunnen geen oorzaak - gevolg relaties zijn, want die veronderstellen van een opeenvolging van een probleem - een actie vanuit een geheimzinnige leiding naar een oplossing. Tijd dus!

In 'dat-wat-is' is tijd een illusie, wederom bedacht vanuit het denken
Dat wat nu (en dat is geen tijdselement) is, is Het! Ondeelbaar!

Dat wat je werkelijk bent -en dus niet als jouw persoon, maar als onpersoonlijke tegenwoordigheid - bestaat enkel en alleen in het tijdloze heden. Iets wat je kan bevroeden wanneer je alle gedachten laat vallen.

Wat overblijft ben jij als het tijdloze (dus eeuwige) . Zodra je dat benoemt is er al weer een bedekking, een idee, een object.
Dus let op het woordje 'ik'!   Is dat jou-als-persoon of is dat tijdloos weten van zijn? 

Dat laatste kan in wezen niet ervaren of beleefd worden, omdat het geen ding is en geen vorm of hoedanigheid heeft.
Je bent het en dat kan niet opgesplitst worden om zichzelf objectief (als een object) te kennen

En de zogenaamde ervaarder is illusoir, zijnde een idee (wat ook vorm, denken is).

Dus 'jouw' persoon blijft in de wereld van tegenstellingen: wat je echt bent is het keuzeloze zien er van, dat zelf nooit als een 'iets' gekend kan worden.

Je bent niet de mens, maar dat waar alles in verschijnt (en verdwijnt).

De vorm kan zich nooit het vormloze eigen maken of naar zich toetrekken.

Er valt dus niets anders te doen dan niet te doen.

De methode

© sculptuur van Rob Ek

De methode is er natuurlijk niet. Al naar gelang de persoonlijke instelling, het persoonlijk verleden en het toeval wat op jouw pad komt ga je aan de slag met dàt wat jou het beste ligt. Met alleen lezen en willen begrijpen kom je er niet.

Vanuit deze plek zijn er de volgende adviezen te geven.

Wat van het allergrootste belang is dat je de stand van jouw 'persoonlijk' bewustzijn (dus inclusief alle gedachten) accepteert zoals het is.

Beoordeel het niet, wordt er niet boos om, wil het niet gelijk weghebben. Dat is allemaal denken.

Alles wat je ziet is niet wat je bent en tevens is alles wat je ziet nooit los van het onzichtbare zien dat je werkelijk bent. Hoe zouden vormen gekend kunnen worden als er geen bewustzijn is? Maar wat zou het zien zijn zonder vormen?

Je.... kan er alleen wat aan doen via gedachten, en het zijn de gedachten die jou al jarenlang gevangen houden. Dus die plaveien de weg niet voor je. En er is geen weg. Wat je zoekt is hiernu al tegenwoordig. Het is het keuzeloze zien zelf. Dat wat is wanneer je jezelf als wakker beschouwt.

Na decennia van lezen, van het volgen van satsangs en van de concrete ervaringen met het werken met mensen is het mij glashelder geworden, dat je er alleen maar naar hoeft te kijken. Of liever: er is alleen zien.

Let op de woorden. Zien is geen kijken. In het kijken is er 'iets' dat ziet en 'iets' dat gezien wordt.Er is een doel een intentie.

Zien is open en ongericht. Er is zien en niemand (niet een iemand) die ziet.

Dat 'niets' dat ziet IS NIET DE PERSOONLIJKHEID.

Wat je ziet is de de persoonlijkheid in een wereld in actie. Dat 'doen' doe je zelf niet en dat is ook niet wat je in wezen bent.

Je kan er NIETS aan doen, want zodra je wat doet is het weer het denken (of wat dan ook) dat dit doet, dus.....de persoonlijkheid weer..... En bovendien, zodra je je van iets bewust bent is het alweer anders of voorbij. Je ziet als een iemand - alles benoemd en herkend hebbend - in wezen alleen het verleden. Wat je op is gevallen is al weer voorbij.

En er wordt automatisch weer andere beelden gezien.

Maar dat-wat-ziet is al de oorsprong van ons wezen. Alleen...dat denkt niet! Dat IS.

Daar ben je -als de tijdelijke en veranderlijke persoon - geen eigenaar van, je kan niet kennen wat het is, je kan er niet over opscheppen en je kan het niets ergens toe dwingen...het IS er.

En wat en hoe het doet of zou doen, kan jij als persoon nooit weten.

In het zien is geen tijd dus zijn er ook geen oorzaak en gevolg relaties met dat wat gezien wordt.

Wat IS = Nu en het is altijd tijdloos heden.

Dat zijn moeilijke zinnen, maar die willen alleen maar uitleggen dat het enige is wat je als mens kan doen om uit de lus van het denken te geraken, niet nog meer denken is,

Maar gewoon - wat toch er is - alles bewust zien.


De relatie tussen het vormloze en de vormenwereld is een mysterie. Het kan nooit ontdekt worden omdat het vormloze en de vorm tegelijk Nu zijn.

Er is alleen tijdloos 'zien'

Stilte…..Ruimte

.
Geen woord is waar het voor staat….maar woorden zijn hier onontbeerlijk. Woorden zijn nooit het feit wat zij pretenderen te beschrijven. Een uitleg is nooit het feit van de werking van datgene wat wij trachten te verduidelijken. Kijk voorbij de woorden, voel waar zij voor staan. Waar zij vóór staan…. Ga daarna naar dàt gebied, daar waar je altijd al aanwezig bent.

Elk woord, elke gedachte, komt voort uit stilte. Eerst is er niets, daarna is er het woord, waarna er weer stilte is. Tenzij wij meegaan in het aan-één-rijgen van woorden. Dan verblijven wij in object-gericht bewustzijn. Maar wij zijn vormloos bewustzijn. Stilte. Leegte. Niets.

Ook fysieke dingen, objecten hebben de stilte in zich en om zich heen.

Ruimte omringt zowel woorden als fysieke objecten.

Zonder die stilte, zonder die ruimte, kunnen woorden en objecten niet bestaan.

Wij hoeven woorden en fysieke objecten niet af te wijzen, want zij zijn naadloos met stilte, met ruimte verbonden.

Achter elk ding is die ruimte, is die stilte.

De sleutel is aandacht.

Een volkomen acceptatie van wat-is, doet die stilte ofwel die ruimte (die er altijd is) gewaar zijn.

Ook de acceptatie van verzet en lijden doet je onontkoombaar die stilte gewaar zijn.

Eenvoudig in stilte aanwezig zijn zoals je nu, hier -in deze ruimte- zit is het enige wat nodig is

Om volledig bij jezelf te zijn.

Ofwel...te ontdekken dat 'je' hier altijd al bent.

Ongeacht alle herrie van de wereld.

Maar nooit wetend wat je bent of liever: wat is.

p.s.

Stilte is er, wanneer er geen denken is. Wanneer het ego er zich over wil ontfermen, dan is er geen Stilte meer. Het is dan verborgen. Je kan Stilte niet 'verkrijgen' of 'bereiken' dus je kan het ook niet verliezen. Maar zodra je er een 'Belangrijk Iemand' mee wilt worden, een 'Wetende', dan bereik je het tegendeel van wat je nastreeft. Openheid, Ruimte, Stilte, Vrede is er wanneer je niemand -onwetend- bent..... Is er, omdat al die woorden maar op één Iets duiden. Dat-wat-je-werkelijk-bent. In een totale acceptatie van wat er dan ook is. Maar ja die Stilte kan je dus niet ervaren!!! Niet alleen is er een lichaam dat vanuit zichzelf herrie maakt, maar er is ook een wereld die uit herrie lijkt te zijn opgebouwd. Zelfs wanneer het dan eindelijk stil is, en je bent er van bewust, dan wordt die stilte waargenomen vanuit het onkenbare dat geen hoedanigheden kent, wat voorbij gaat aan begrippen als stilte of geluid.

.

Geen zin meer.....(update)

©R.Ek -  De Ander

Toen ik gevraagd werd voor een interview over Advaita werd mij bezorgd gevraagd of ik wel een 'levende' website of blog had. Daar moest wel wat op staan. Eigenlijk stond ik net op het punt zowat alles er af te halen.

Aan het eind van het zoeken is er om anderen echt te helpen feitelijk alleen maar een directe instructie nodig, die niet langer dan een kwartier in beslag neemt.

Maar ja, het denken zal er alles aan doen om het dan gevondene onmiddellijk te kenschetsen als een illusie. Je hebt immers alle oude & modernere geschriften van alle guru's nog niet gelezen en tot de laatste oefening doorgeworsteld. En ook de partner meldde dat 'je' er niet op vooruit was gegaan. Is dat Verlichting???

Allemaal woorden dus, concepten. De aard van concepten (en dus de dualiteit van het denken -wat ook maar een ongetoetst idee is-)  doorzien, is dus eigenlijk nog het hoofddoel van mij met het schrijven hier.

Maar feitelijk is dat ook weer onzin, want er bestaan in wezen geen anderen. Je kan alleen leven in de eigen bewustzijnswereld. Niemand anders kan mijn leven kopiëren. En wat ik meemaak maak alleen 'ik' mee. Ik kan nooit het leven van een ander leven.

En dat 'ik' als de persoon die denkt zelfstanding en met vrij wil zijn leven te leven, zal uiteindelijk doorzien moeten worden als ook maar een tijdelijk en immer veranderlijk verschijnsel in een dito wereld. En dat alles wordt op zeker moment doorzien door het werkelijke 'Ik' dat onkenbaar en onveranderlijk als het onbenoembare tegenwoordig is.

Dan is er geen zin meer die je nog ergens kan krijgen…..

Ofwel er is geen weg via de persoon, via het denken. Het Gezochte, de getuige is er altijd al, anders was er geen weet van bestaan. Zodra je door krijgt dat er niets te doen valt om 'Wat Is' te verwerkelijken, dan is er alleen overgave en zelfs dat kan nooit een actie van het denken zijn. 

Wie ben 'ik'????

Avondrood - Eigen foto

 
Wie is er die zichzelf kan realiseren of verlichting kan claimen?

Wat een vreemde vraag wanneer je te midden van vele anderen publiceert en (heel soms) mensen begeleidt op hun zoektocht. En wat wordt er dan gezocht?

Laat ik mij als eerste maar richten op die eerste vraag. Wie is de zoeker? Wie hoopt op wat? Ik kijk bij deze vraag alleen naar mijzelf, want dat is het eerste en enige directe onderzoeksveld. Ik negeer alle boeken, video's en satsangs of bijeenkomsten die ik heb bijgewoond. Dat is allemaal tweedehands informatie, zoals opgeslagen in wat men geheugen noemt. Ik heb nooit een geheugen waargenomen. Wel gedachten en beelden die in bewustzijn verschijnen.

O.k. hier zit ik dan. Achter mijn pc gezeten. Ik zie handen heen en weer gaan op een toetsenbord. Ik voel de raakpunten van het lichaam met waarmee het in aanraking is of komt. Wachtend op de volgende zin, die er nu nog niet is. Wie gaat wat zeggen in mij in de vorm van bewust waargenomen gedachten of via het onmiddellijke tikken van de woorden zelf. Wie doet dit? Ik? Wat wordt benoemd via het concept 'ik'? De blaffende hond buiten heeft er geen notie van! Noch van zijn 'mij', noch van zijn weten van zijn 'ik'.

Maar ik dan wel? Ja, ik kan dat want ik ben in het bezit van taal! De hond niet. Ga ik van uit.

Ik ga verder niet van oude kennis uit. Als socioloog zocht ik vroeger naar feiten en niet naar zinnen. Empirisch noemt men dat. Meten = weten. Dus wat is het verschijnsel 'ik'? Met wat kan ik dat onderzoeken, wanneer ik geen woorden tot mijn beschikking heb?

Daar zijn dan het zien, voelen (sensen), ruiken, proeven en horen. De verschillende manieren van onmiddellijke waarneming. Wanneer je goed oplet is er alleen Nu een direct waarnemen. Je kan niets als feit waarnemen wanneer het in de nabije toekomst ligt, of wanneer het al weer aan ons voorbij gegaan is. In dat geval ben je weer overgeleverd aan dat denkmatige geheugen.

Vroeger gooide ik dan in een advaitagesprek plots een (oud) kopje kapot. Een dure Mingvaas zou leuker zijn. Het vallen van die Ming vaas kan alleen dit moment -wanneer het gebeurt- waargenomen worden. En nu al een nanoseconde later is er louter een waaier van scherven te zien. Kortom het waarnemen vindt enkel nu - in het heden -  werkelijk plaats. Verleden en toekomst zijn louter gedachteconstructies.

O.k..... wie of wat is dat 'ik' zonder de determinatie van woorden (ofwel bedachte concepten)? Want via concepten en de daarmee samengestelde definities bevinden wij ons onmiddellijk in tijd, in het verleden. Deze laatste zin is al weer een herinnering opgeslagen in ?????

En ook tijd, verleden, toekomst en nu zijn louter concepten. Labels voor het zoeken naar het onzegbare. En die labels bestaan uit een sequentie van tonen en geluiden, die herkenbaar zijn wanneer er in een bepaalde groep of cultuur overeenstemming over de betekenis van zo'n sequentie bestaat. Dan is het een concept geworden, een woord. Sjouw je daarmee door China, zul je merken dat je er weinig aan hebt.

Maar goed, één van de eerste woorden die een grote betekenis in jouw leven zullen hebben is het woordje 'ik'.

Dat 'ik' moet datgene zijn wat altijd is, wat altijd een zekerheid biedt van mijn aanwezigheid. Dat wat geweten moet worden, dat wat niet gemist kan worden en dat wat niet kan veranderen. Daarom zijn karaktertrekken, lichaamseigenschappen e.d. tweedehands informatie. Zij veranderen continu, hebben concepten nodig om zichzelf te labelen en hebben wat anders nodig om gekend te worden. De resultaten van de inspanningen van onze zintuigen kan ik dus ook terzijde leggen. Ook die worden in hun diversiteit gekend.

Maar ik zit nu in de buurt met deze laatste conclusie: kennen, waarnemen, bewustzijn van zijn verschillende concepten voor het duiden van de allernoodzakelijkste voorwaarde voor mijn bestaan: en dat is dat alles - wat van en in en om mij heen bestaat - gekend moet worden. Zonder bewustzijn staat alles uit en is er geen weet van een 'ik' dat leeft in een wereld. Denk maar eens aan de droomloze slaap. Daar heb je geen weet van op het moment dat je daarin verkeert. Er lijkt een soort herinnering van te bestaan, maar je was er niet bij.

Dat bewustzijn ofwel dat kennen is altijd de voorwaarde van en de directe realisatie van mijn aanwezigheid. Het gezochte 'ik' ervaar ik als mijn kennende aanwezigheid. Dit en hier ben ik.

Ik heb ook geen directe ervaring gehad van de afwezigheid van dit weten. En wanneer ik alle concepten laat vallen, blijf ik onveranderlijk in die toestand van er-nu-zijn. Je hebt er geen woord voor nodig. Je weet dat je bent. Geen concept kan dat doen veranderen.

Nieuwsgierig zoals ik ben, ben ik gaan zoeken naar wat dit kennen is. Dat zoeken kon uiteraard alleen terugkijkend in mijzelf middels het waarnemen plaats vinden. Afgezien van wat lichaam-enervaties en voorbijschietende gedachten viel er niets te vinden. De meest voorkomende ervaring is een gevoel van stille ruimte waarbinnen die ervaringen plaats vinden. Maar ook dat wordt gekend.

Dat wat dat meent waar te nemen is weer in tijd en ruimte beland. Dat - zogenaamd - naar binnen kijken zet mij via plan en uitvoering onmiddellijk weer in tijd. Er worden weer concepten opgeroepen die willen duiden wat zogenaamd gezien wordt, wat hun betekenis is en wat dies meer zij.

Zodra ik dat in zag was ik klaar.

Elk zoeken is een vertrek uit het zuiver onmiddellijk (= zonder middelen) aanwezige kennen. En de toets of ik er weer naast zit is erg eenvoudig. Zodra ik wat zie is het vorm. Een verschijnsel.

Streven naar iets anders dan wat het naamloze en verder niet te kennen 'ik' is, is dus gedoemd louter tijdelijke verschijnselen op te roepen. Ik ben bewust (maar onkenbaar als vorm) aanwezig als de voorwaarde van het kennen van alle verschijnselen, van welke aard dan ook.

Voor mij is dit het einde van de zoektocht geweest.

En mocht er dan toch nog wat anders (uiteraard nog mysterieuzer) zijn - wat in nogal wat boeken beweerd wordt - dan kan de doener niets doen om dat te bewerkstelligen. De persoon, de denker is uitgespeeld.