Zelfrealisatie

Eigen foto

Zelfrealisatie is iets wat niet uit te leggen valt, want het geschiedt in/als vormloos weten van nie(t een ie)mand.

Want wat wij dan het Zelf noemen is niet een ding, geen iets, geen ervaring.

Het is de totale afwezigheid wat wat dan ook en toch is er weten.

Je ziet het of je ziet het niet.

En als ‘je’ het ziet is het oude ‘je’ verdwenen.

Er is alleen onpersoonlijk weten.

Je bent alles geworden.

Wat ook weer geen kennis vereist (of is).

Het kan dus ook geen ervaring zijn, want dan zou er weer een ervaarder moeten zijn van iets dat buiten de ervaarder bestaat. En daarom kan het ook niet bereikt worden.

„Ik weet dat ik weet“ is dan ook iets anders dan „Ik zie de boom“

In „ik weet dat ik weet“ duiden de vijf gebruikte concepten op één realisatie welke geen woorden vereist.

„Ik ben dat ik ben“

Ik ben wat is, en dat ‘ik’ en dat ‘ben’ zijn één ofwel niet-twee

De woordeloze realisatie is dat wat je bent.. Het is  

Het beweegt niet, het ontwikkelt zich niet, het kent geen tijd en het kent geen eigenschappen.

Het is een woordeloos weten van zijn

En daar is geen eigenaar van dat zijn, daar is geen aparte waarnemer van zijn

Dat zijn is woordeloos wat is

Je weet dat je weet en er is geen ‘je’ en geen ‘weten’ waar concepten nodig zijn om dat te bevestigen .. aan wie?

Heel dit stukje is dus in zelf verwijderende inkt geschreven. Alle letters die woorden vormen hierboven moeten ontkend worden.

Het duale denken kan dit dit niet be-grijpen. Dat heeft concepten (klanken) nodig om iets te begrijpen, maar wat heb je daar aan in wat geen woorden kent? En die 'je' bestaat niet apart van wat anders.

Er is een ervaren en tegelijk niet ervaren van grenzeloze ruimte, waar ook die ruimte niet gezien wordt door iets anders dan wat het zelf is.

Dus zolang je de waarnemer bent van iets wat zich aan je voordoet kan dit nooit Zelfrealisatie zijn.

Er is dus geen iemand, geen ‘ik’ of ‘mijzelf’ die weet heeft van bestaan van vormloosheid (lege ruimte, niets, afwezigheid) en toch is er weten van zijn, waar het concept ‘zijn’ ook geen betekenis boven het directe weten heeft.

Dat wat je (en ieder-Een) bent (of is), is kennen van kennen zonder dat apart te kennen hoedanigheden bestaan.

Ruimte is geen ruimte in de zin dat er een hoedanigheid als ruimte of niet-ruimte bestaat. Alle concepten moet je vergeten.

Er zijn geen grenzen waarneembaar, er is alleen waarnemen zonder dat hier een intentie achter aanwezig is. Wat is is.

Binnen of buiten bestaat dan ook niet, dan zouden er weer concepten moeten zijn, die dan tegelijkertijd weer tweeheid of onderscheid scheppen.

Dus is er geen mij en jou, of mij en mijn plaats in het geheel

Er is alleen totaliteit (niet tweeheid) van het enkel zijn.

Wat nooit ‘iets’ dat te onderscheiden is kan zijn.

Al dat wat hier boven staat, weet je zonder ook maar één enkel woord nodig te hebben,

En wil je dat uitleggen ben je weer in tweeheid van een ik en een ander.