Elke vorm, of het nu de verwarrende wereld is of de pijn in het lichaam, is een sleutel tot het vinden van jezelf. En dat kan een grote verrassing opleveren.
De sleutel is niets erg te vinden, je niet te verzetten tegen wat is, niet te denken, of het denken te geloven, maar het volledig bewust in aandacht blijven DIT MOMENT. Wat het enige moment is. Leven = Nu
Dat betekent vol-ledige acceptatie van de dingen die gebeuren, van alles wat je ziet en meemaakt, wat in totaliteit Nu is. Dit is Het! ER is niet anders, het is niet anders. Het is wat je Nu bent. Er zijn geen Twee. Er zijn geen anderen.
De vormen komen op en verdwijnen maar wanneer je steeds bij jezelf blijft, steeds bewust bent van jouw aanwezigheid, dan begin je te merken dat alle gebeurtenissen plaats vinden in die altijd aanwezige onveranderlijke ruimte van gewaar zijn.
Lijden blijkt dan afwijzing van het moment in te houden. Dan verzet je je tegen wat ontstaan is en dan hoop je op een beter straks.
Maar dan ben je dus aan het denken, aan het afwijzen van het moment Nu en je bent weer in tijd…
En wat erger is, je blijft afgescheiden van wat jij werkelijk bent. Het Leven zelf, wat alleen Nu is, en wat on-af-gescheiden (in-divide) jou is.
Het is niet JOUW leven, en JOUW lijden. Je bent geen eigenaar van jouw persoon, van jouw leven, van jouw verworvenheden en jouw lijden.
Het is allemaal het Leven zelf dat zich via een tijdelijk vorm (of droom) uit drukt.
Alles is jou-zelf, als Leven. Je hebt geen leven, maar je bent leven.
Dus waar zou ‘je’ je tegen verzetten? Wie lijdt? Er is geen ‘je’ dat zich onafhankelijk van het leven kan opstellen. Dat zijn maar gedachten, die menen dat zij de waarheid kunnen vertegenwoordigen. Het zijn maar geluiden, die een label vormen van wat in werkelijkheid Werkelijkheid is.
Je bent nooit de gebeurtenissen, en jouw werkelijke leven is oneindig.
