De conclusie in een recente reactie dat het onmogelijk is iemand naar zijn wezenlijke natuur te brengen, geldt voor de persoon die aan een andere persoon zou kunnen overdragen wat hij wezenlijk is. Dit kan inderdaad nooit omdat de persoon die overbrengt net als degene aan wie het wordt overgebracht louter een verschijning is in bewustzijn.
Geen enkele objectieve persoon (de combi lichaam, denken en voelen) kan in het ongekende treden.
De persoon verschijnt in datgene (het gekende) wat hij wil/moet realiseren (zich
eigen maken).
Omgekeerd kan niet.
Afgezien de vraag of alles wat wij zien een illusie is (ofwel enkel Nu bestaat in onpersoonlijk bewustzijn als een reflectie van Zich Zelf) is het de vraag wie wat kan doen aan wat als activiteit van een iemand gezien wordt. Taal maakt het allemaal steeds ingewikkelder om iets dat simpel is ook simpel te verwoorden.... ofwel de Muppets doen zichzelf niet. En de poppenspeler is onkenbaar.
Omgekeerd kan niet.
Afgezien de vraag of alles wat wij zien een illusie is (ofwel enkel Nu bestaat in onpersoonlijk bewustzijn als een reflectie van Zich Zelf) is het de vraag wie wat kan doen aan wat als activiteit van een iemand gezien wordt. Taal maakt het allemaal steeds ingewikkelder om iets dat simpel is ook simpel te verwoorden.... ofwel de Muppets doen zichzelf niet. En de poppenspeler is onkenbaar.
Je kan wel iemand naar de staat van het
onpersoonlijke 'ik ben' brengen, een 'staat' omdat het -ondanks zijn subtiliteit- herkend
kan worden. Er zijn immers eigenschappen aan te herkennen, die aangeven dat
deze toestand toch anders is dan een met het denken bewolkt dagbewustzijn.
Het belang van deze herkenning is (afgezien van dat het een
prettig gevoel zonder de aanwezigheid van problemen is) dat in dit 'verkeren'
het besef kan ontstaan dat ook dit nog gezien wordt.
Méér is niet mogelijk, omdat noch de begeleider noch de
ontdekker van dit ultieme - maar verborgen - 'Zien' nooit dit Zien kan zien of het
mogelijk maken dat je het ziet of ervaart.
Wat gezocht wordt kan nooit gevonden worden omdat het niet
in tijd en ruimte aanwezig is. Er valt niets objectiefs te vinden dat je zou
kunnen duiden als het Absolute, maar geen enkele aanduiding kan ook maar enige
werkelijkheid ontlokken aan iets wat er niet is, maar toch ook weer niet-niet is
en zelfs daar de ontkenning van. Door niemand, maar ook niet door niet-niemand.
Ofwel er zijn daar geen concepten. Geen betekenisvolle of betekenisloze klanken. Geen onderscheidingen. Geen tegenstellingen. Geen ik en een ander, geen ik of 'iets' anders.
Het zal je gaan dagen dat dit verborgen getuige zijn niets
anders kan zijn dan dit onbereikbare -want afstandsloze- Ik-zelf. Want wie of wat anders zou nog het Onkenbare kunnen realiseren?
Alles wat ik van mijzelf kan zien ben ik niet, en wat ik ben
kan ik nooit kennen. Maar ik weet dat ik ben! Zonder ook maar enig bewijs (een serie van concepten) daarvoor
nodig te hebben. Er is weten.
Wat je zoekt valt samen met jezelf.
De zoeker, het zoeken blijkt het gezochte te zijn.
En daarmee verdwijnt de zoeker (als het lege object) en valt het zoeken weg.
Dit valt alleen maar in te zien.
Dit is echt het einde van de reis naar binnen, wat nooit een binnen of buiten zal opleveren, wat nooit aan een iemand (die immers slechts een tijdelijk willoos object blijkt te zijn) het predicaat Verlicht kan schenken..
Daarom zijn al die bewegingen die je beloven na verlichting een betere manager of therapeut te zijn, onzin.
Wat je zoekt valt samen met jezelf.
De zoeker, het zoeken blijkt het gezochte te zijn.
En daarmee verdwijnt de zoeker (als het lege object) en valt het zoeken weg.
Dit valt alleen maar in te zien.
Dit is echt het einde van de reis naar binnen, wat nooit een binnen of buiten zal opleveren, wat nooit aan een iemand (die immers slechts een tijdelijk willoos object blijkt te zijn) het predicaat Verlicht kan schenken..
Daarom zijn al die bewegingen die je beloven na verlichting een betere manager of therapeut te zijn, onzin.
Rob
