Uut d'n Tied

Foto van degene die ik elke dag bij het tandenpoetsen ontmoet.

Een persoon met al zijn over geërfde en aangeleerde inhouden kan feitelijk alleen dank zij het geheugen bestaan. Ja, dat geheugen. Ik wantrouw dat zeer.........wanneer je 's nachts stiekem (of via een klap op het hoofd) een geheel nieuwe geheugeninhoud krijgt, heb je geen idee meer over de inhoud van het oude geheugen. Je bent gelijk een andere persoon geworden.

Ik heb dat wel eens in een zeer heldere droom meegemaakt. Ik zat -feitelijk met mijn normale dagbewustzijn - aan tafel in of als een andere man in een ander gezin met een andere vrouw in een ander land (of planeet???) en ik merkte dat vrouw en kinderen direct door hadden dat er een vreemde aan tafel zat. Ik ben dan ook gauw uit die situatie weggevlucht. Dus mijn vertrouwde 'ik' was er ook daar nog. Maar voor de anderen bleek de persoon die zij gewend waren ineens anders te zijn.

Wanneer je alles aan inhoud kwijt bent, ben je alleen nog maar tijdloosheid, het ultieme doelloze (dat creëert geen tijd) doel van de mystici.

Ik kwam met enige regelmaat bij een tante die een jaar of tien dement in een geriatrisch tehuis zat. Ik houd er rekening mee dat een persoon in diepe dementie in die tijdloze staat (of er heel dichtbij) zit. Zij leek de laatste jaren gelukkig te zijn. Maar er is geen contact meer via taal. Zij is mentaal al Uut d'n Tied , de persoon is er niet meer, maar voor ons als waarnemers lichamelijk nog aanwezig. Maar of er nog sprake van lijden is??? Voor haar waarschijnlijk niet.

Ik weet niet of ik dit wel eens verteld heb. Ik liep ooit (zo rond 1994/95) in de carport van ons toenmalige huis wat rond te scharrelen, toen ik plots vanuit het niets overschaduwd (liever: over-straald of overgenomen!) werd door een kristalhelder onbevlekt eindeloos bewustzijn dat woordeloos maar duidelijk stomverbaasd reageerde op het feit dat Het ineens deel uit maakte van (of zich bevond in) een wel zeer onbeduidende persoon, in een zeer onbeduidende straat, in een wel zeer onbeduidende stad, in een wel zeer onbeduidend landje op een zeer onbeduidend planeetje in een.......etc etc, terwijl Het Zelf grenzeloos en alomvattend was (of liever: Is).

En ik was  zonder enige twijfel dat grenzeloze onpersoonlijke alomvattende bewustzijn waar verder (en daar begint alle ellende mee) alle vormaspecten (tijdelijk en altijd veranderend) in verschijnen. En de aanwezigheid van taal (concepten) -dus denken- lijkt de voorwaarde te zijn voor dit verschijnen.

Zodra het woordje 'ik' verschijnt ben je het haasje. Dan is er 'taal' en een wereld en zijn er gelijk de 'anderen'.

Dat geheugen is er dus om de illusie van ruimte en tijd te creëren, zodat er dingen gezien, gehoord, gevoeld, geproefd, geroken kunnen worden, terwijl je als (onpersoonlijk) bewustzijn buiten tijd en ruimte (dus buiten de wereld) verblijft..  Je bent al(die)tijd al Uut d'n Tied. De zelden gerealiseerde stilte achter (en tussen) de gedachten en de afwezigheid van het persoonlijk ik-bewustzijn in droomloze slaap zijn het Tijdloze. Er zit dus letterlijk niets tussen verleden en toekomst, tussen zo-net en straks.

Zo slaap je dus in, tegelijk met het wakker worden. Wanneer je wakker wordt, weet je pas dat het gelukt is om in te slapen. Er zit niets tussen aan tijd. Daarom heb je ook geen weet van het babybestaan. Er was geen taal, geen persoonlijk 'ik' en dus was je tijdloosheid.

En tijdloosheid is ongeboren en onsterfelijk want het kan niet als tijd bestaan. Geen begin geen einde.